ΠΥΓΜΑΧΙΑ

Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα μάχης στο οποίο δύο άτομα που φορούν προστατευτικά γάντια και ρίχνουν γροθιές ο ένας στον άλλο για προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ βρίσκονται σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, το ρινγκ.

Η ερασιτεχνική πυγμαχία είναι Ολυμπιακό άθλημα κι έχει επίσης το δικό της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Η πυγμαχία εποπτεύεται από έναν διαιτητή για μια σειρά διαστημάτων διάρκειας ενός έως τριών λεπτών που ονομάζονται “γύροι”. Το αποτέλεσμα κρίνεται όταν ο διαιτητής θεωρήσει ότι ένας από τους δύο αντιπάλους δεν μπορεί πια να συνεχίσει, όταν αποκλείεται για την παραβίαση κανόνα, όταν παραιτείται με ρίψη μίας πετσέτας ή εκφωνείται ως νικητής ή ηττημένος βάσει των συνολικών πόντων των κριτών στο τέλος του αγώνα. Σε περίπτωση που και οι δύο μαχητές έχουν την ίδια βαθμολογία από τους κριτές, ο αγώνας θεωρείται ισόπαλος (επαγγελματική πυγμαχία). Στην Ολυμπιακή πυγμαχία, λόγω του ότι πρέπει να υπάρξει νικητής, σε περίπτωση ισοπαλίας, οι κριτές χρησιμοποιούν τεχνικά κριτήρια για να επιλέξουν τον πιο άξιο νικητή του αγώνα.

Ενώ οι άνθρωποι έχουν πάρει μέρος σε μάχες χέρι με χέρι από τις απαρχές της ιστορίας, η προέλευση της πυγμαχίας ως οργανωμένο άθλημα μπορεί να εντοπιστεί στην αποδοχή του από τους αρχαίους Έλληνες ως Ολυμπιακό άθλημα, το 688 π.Χ. Η πυγμαχία μετεξελίχθηκε από τους αγώνες επαγγελματικής πυγμαχίας κατά 16ο και το 18ο αιώνα, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, στον πρόδρομο της σύγχρονης πυγμαχίας στα μέσα του 19ου αιώνα, και πάλι αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η παλαιότερη γνωστή απεικόνιση πυγμαχίας προέρχεται από ένα Σουμεριανό ανάγλυφο που βρέθηκε στο σημερινό Ιράκ και χρονολογείται από την 3η χιλιετία π.Χ. Μεταγενέστερες απεικονίσεις από την 2η χιλιετία π.Χ. βρίσκονται σε ανάγλυφα από τα μεσοποταμιανά έθνη της Ασσυρίας και της Βαβυλωνίας και στην χιττιτική τέχνη από τη Μικρά Ασία. Τα πρώτα στοιχεία για την πυγμαχία με γάντια κάθε είδους βρίσκονται στη Μινωική Κρήτη (1650-1400 π.Χ.) και στη Σαρδηνία, αν λάβουμε υπόψη τα αγάλματα πυγμαχίας που βρέθηκαν στα Όρη Πράμα (περίπου 2000-1000 π.Χ.).

Στην Αρχαία Ελλάδα, η πυγμαχία ήταν ένα άθλημα που είχε αναπτυχθεί επαρκώς και απολάμβανε σταθερή δημοτικότητα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εισήχθη για πρώτη φορά στην 23η Ολυμπιάδα, το 688 π.Χ. Οι πυγμάχοι έδεναν δερμάτινα κορδόνια γύρω από τα χέρια τους για να τα προστατεύσουν. Δεν υπήρχαν γύροι και οι πυγμάχοι αγωνίζονταν μέχρι ο ένας από αυτούς να αναγνώριζε την ήττα του ή να μην μπορούσε να συνεχίσει. Δεν χρησιμοποιήθηκαν κατηγορίες βάρους, πράγμα που σήμαινε ότι οι αθλητές βαρέων βαρών είχαν την τάση να κυριαρχούν. Το στυλ της πυγμαχίας που ασκούσαν συνήθως χαρακτηριζόταν από μια στάση με το αριστερό πόδι μπροστά, το αριστερό χέρι λυγισμένο για άμυνα αλλά και για να είναι έτοιμο για χτύπημα και το δεξί χέρι τραβηγμένο πίσω έτοιμο να χτυπήσει. Ο κύριος στόχος ήταν το κεφάλι του αντιπάλου και υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία που να δείχνουν ότι τα χτυπήματα στο σώμα ήταν κάτι σύνηθες.

Η πυγμαχία ήταν δημοφιλές άθλημα και στην Αρχαία Ρώμη, όπου οι πυγμάχοι προκειμένου να προστατευθούν από τους αντιπάλους τους, έδεναν δερμάτινες λωρίδες γύρω από τις γροθιές τους. Στο τέλος χρησιμοποιήθηκε σκληρότερο δέρμα και οι λωρίδες σύντομα έγιναν όπλο. Οι Ρωμαίοι μάλιστα εισήγαγαν μεταλλικά στηρίγματα σε αυτές, κάτι που έπειτα οδήγησε σε ένα πιο απειλητικό όπλο που ονομάζεται myrmex (“piercer άκρων”). Οι αγώνες συχνά πραγματοποιούνταν στα ρωμαϊκά αμφιθέατρα. Η ρωμαϊκή εκδοχή πυγμαχίας ήταν συχνά ένας αγώνας μέχρι θανάτου προς τέρψη των θεατών που συγκεντρώνοντας σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Ωστόσο, ειδικά σε μεταγενέστερες εποχές, οι αργυρώνητοι σκλάβοι και οι εκπαιδευμένοι μαχητές αποτελούσαν πολύτιμα εμπορεύματα και η ζωή τους δεν χαραμιζόταν δίχως σκέψη. Συχνά, οι σκλάβοι χρησιμοποιήθηκαν ο ένας εναντίον του άλλου σε ένα κύκλο που σχηματιζόταν στο πάτωμα, από όπου εξάλλου προέρχεται και ο όρος ρινγκ. Το 393 μ.Χ., κατά τη διάρκεια της εποχής των ρωμαϊκών μονομαχιών, η πυγμαχία καταργήθηκε λόγω της υπερβολικής βίας και επανεμφανίστηκε μόλις στα τέλη του 17ου αι. στο Λονδίνο.