Hapkido

Το hapkido (합기도) είναι μια ιδιαίτερα ετερόκλητη κορεάτικη πολεμική τέχνη. Πρόκειται για μια μορφή αυτοάμυνας που χρησιμοποιεί “κλειδώματα” αρθρώσεων, πάλη και τεχνικές ρίψης παρόμοιες με αυτές άλλων πολεμικών τεχνών, καθώς και λακτίσματα, γροθιές και άλλες επιθέσεις με χτύπημα. Διδάσκει επίσης τη χρήση παραδοσιακών όπλων, συμπεριλαμβανομένου του μαχαιριού, του σπαθιού, του σχοινιού, του ssang juhl bong (nunchaku), του ραβδιού (ji pang ee), του κοντού ραβδιού (dan bong), του ραβδιού μέσου μήκους (joong bong), του gun (ανάλογο με το ιαπωνικό jō), και του (ιαπωνικού) bō, που διαφέρουν σε έμφαση ανάλογα με τη συγκεκριμένη παράδοση που εξετάζεται.

Το hapkido εφαρμόζει πολεμικές τεχνικές τόσο μακρινής όσο και κοντινής εμβέλειας, χρησιμοποιώντας λακτίσματα με άλμα και κρουστικά χτυπήματα του χεριού με μακρινή εμβέλεια, καθώς και χτυπήματα σε σημεία πίεσης, “κλείδωμα” αρθρώσεων και ρίψεις σε κοντινές αποστάσεις μάχης. Το hapkido δίνει έμφαση στην κυκλική κίνηση, την ανακατεύθυνση της δύναμης και τον έλεγχο του αντιπάλου. Οι ασκούμενοι σε αυτό επιδιώκουν να αποκτήσουν πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου τους μέσα από γρήγορες και δεξιοτεχνικές κινήσεις των ποδιών και την τοποθέτηση του σώματός τους με τρόπο τέτοιο ώστε να ενσωματώνουν τη χρήση του μηχανικού πλεονεκτήματος και να αποφεύγουν τη χρήση ωμής δύναμης απέναντι σε ωμή δύναμη.

Προέλευση του Hapkido

Η τέχνη προσαρμόστηκε από το Daitō-ryū Aiki-jūjutsu όπως διδασκόταν από τον Choi Yong-Sool (최용술) όταν επέστρεψε στην Κορέα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι αφού είχε ζήσει στην Ιαπωνία για 30 χρόνια. Οι μαθητές του Choi συνδύασαν αργότερα το σύστημα αυτό με τεχνικές λακτίσματος και χτυπημάτων από γηγενείς και σύγχρονες τέχνες όπως το Τaekkyeon και το Tang Soo Do καθώς και διάφορες τεχνικές ρίψης και μάχης στο έδαφος από το ιαπωνικό Judo.

Το hapkido αποδίδεται ως “합기도” στο κορεάτικο αλφάβητο, γνωστό ως hangul, το οποίο χρησιμοποιείται περισσότερο στη σύγχρονη Κορέα. Το όνομα της τέχνης ωστόσο μπορεί επίσης να γραφτεί ως “合氣道” χρησιμοποιώντας τους ίδιους χαρακτήρες παραδοσιακής κινεζικής γλώσσας που θα είχαν χρησιμοποιηθεί για να αναφερθούν στην ιαπωνική πολεμική τέχνη του aikido κατά την περίοδο πριν το 1946. Η τρέχουσα προτίμηση στην Ιαπωνία είναι να χρησιμοποιείται ένας σύγχρονος απλοποιημένος, δεύτερος χαρακτήρας: αντικαθιστώντας το 気 για τον πρωιμότερο, πιο σύνθετο χαρακτήρα 氣. Ο χαρακτήρας 合 (hap) σημαίνει “συντονισμένος” ή “αυτός που γίνεται ένα”. Το 氣 (ki) περιγράφει την εσωτερική ενέργεια, το πνεύμα, την ισχύ ή τη δύναμη και το 道 (do) σημαίνει “οδός, τρόπος” ή “τέχνη”, δίνοντας έτσι μια κατά λέξη μετάφραση “γίνομαι ένα-ενέργεια-οδός”, ενώ πιο συχνά μεταφράζεται ως “η οδός της συντονισμένης ενέργειας”, “η οδός της συντονισμένης δύναμης” ή “η οδός της αρμονίας”.

Παρόλο που το ιαπωνικό aikido και το κορεάτικο hapkido έχουν κοινή προέλευση, σε τεχνικό επίπεδο, στο πέρασμα του χρόνου οι τέχνες διαχωρίστηκαν η μία από την άλλη. Διαφέρουν σημαντικά ως προς τη φιλοσοφία, το εύρος των αποκρίσεων και τον τρόπο εκτέλεσης των τεχνικών. Το γεγονός ότι μοιράζονται την ίδια ιαπωνική καταγωγή σε τεχνικό επίπεδο έτσι όπως οι αντίστοιχοι ιδρυτές τους εξάσκησαν το Daitō-ryū Aiki-jūjutsu, και το ότι μοιράζονται τους ίδιους κινέζικους χαρακτήρες, παρόλο που το 合 προφέρεται “ai” στα ιαπωνικά και “hap” στα κορεάτικα, έχει αποτελέσει πρόβλημα για την προώθηση του hapkido σε διεθνές επίπεδο, ως μια τέχνη με το δικό της σύνολο μοναδικών χαρακτηριστικών που διαφέρουν από αυτά που χαρακτηρίζουν τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες.