Στα πρώιμα στάδια προπόνησης στο kyokushin karate, επιτρέπονταν οι γροθιές στο πρόσωπο με γυμνά χέρια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί ενώ αρκετοί μαθητές εγκατέλειπαν την προπόνηση. Επίσης, ήθελαν οι αγώνες να έχουν διάρκεια, να υπάρχει ένα επίπεδο πρόκλησης και να μην τελειώνουν από τις αμυχές. Για κάποιο διάστημα τύλιγαν τα χέρια τους με πετσέτες αλλά ο ιδρυτής του στυλ, Sosai Masutatsu Oyama, θεωρούσε ότι το να φοράνε προστατευτικά γάντια, θα μείωνε τον ρεαλισμό της μάχης στον οποίο έδινε έμφαση το kyokushin.
Για τον λόγο αυτό, αποφασίστηκε ότι χτυπήματα με γροθιές και αγκώνες στο πρόσωπο, το λαιμό και το κεφάλι, θα απαγορεύονταν από τους αγώνες και την προπόνηση. Επίσης, εκείνη την εποχή, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας καθώς και άλλων χωρών, δεν επέτρεπαν χτυπήματα με γυμνά χέρια στο κεφάλι σε κανέναν επίσημο αγώνα.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, όταν ο Sosai Masutatsu Oyama ζούσε ακόμη και το kyokushin είχε κερδίσει τεράστια δημοτικότητα, όλα τα τουρνουά kyokushin, ακόμα και τα παγκόσμια τουρνουά που πραγματοποιούνταν στην Ιαπωνία, δεν επέτρεπαν στους διαγωνιζόμενους τη χρήση χτυπημάτων (γροθιές, αγκωνιές) στο κεφάλι και το πρόσωπο. Κανείς δεν ήθελε να βλέπει τόσους διαγωνιζόμενους γεμάτους αίματα, να καταλήγουν στο νοσοκομείο, μετά τους αγώνες. Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, στα πρώτα τουρνουά πλήρους επαφής τα οποία είχε διοργανώσει ο Masutatsu Oyama, υπήρχε ο φόβος ότι οι διαγωνιζόμενοι μπορεί να πέθαιναν αν επέτρεπαν τις γροθιές στο πρόσωπο.
Σύμφωνα με τον Kancho Hatsuo Royama, έναν από τους πρώτους μαθητές του Sosai Masutatsu Oyama και επικεφαλής του Κyokushinkan, αυτό που κάνει τη διαφορά μεταξύ των παλιών μαχητών kyokushin με την νέα γενιά είναι το εξής:
Οι πρώτοι μαθητές στο Oyama dojo (το οποίο προϋπήρξε του Kyokushnikaikan) αλλά και τα πρώτα χρόνια στο Kyokushnikaikan, στο dojo η προπόνηση περιλάμβανε kumite πλήρους επαφής και χτυπήματα με γροθιές στο κεφάλι και την κοιλιά καθώς και λαβές αλλά και ρίψεις και όλα αυτά ήταν νόμιμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, οι Ιάπωνες μαχητές των αρχικών τουρνουά kyokushin να μάχονται στο dojo με γροθιές στο πρόσωπο/κεφάλι αλλά να περιορίζουν τα χτυπήματα στο υπόλοιπο σώμα μόνο όταν συμμετείχαν σε τουρνουά. Εκείνοι οι μαχητές λοιπόν ήξεραν πως να αμυνθούν σε τέτοια χτυπήματα και είχαν καλύτερα αντανακλαστικά.
Σύμφωνα όμως και πάλι με τον Kanchο Royama τότε ήρθε μια νέα γενιά μαχητών που ήθελε μόνο να κερδίζει στα τουρνουά kyokushin, στα οποία δεν ήταν απαραίτητο να αναπτύξει κανείς αμυντικές δεξιότητες και αντανακλαστικά για γροθιές στο πρόσωπο και το κεφάλι και γι’ αυτόν τον λόγο, οι περισσότεροι ασκούμενοι στο kyokushin έπαψαν να προπονούνται για τέτοιες επιθέσεις, πράγμα που είναι άκρως σημαντικό σε πραγματικές συνθήκες άμυνας στο δρόμο.
Όταν οι πρώτοι πρωταθλητές του kyokushin διαγωνίστηκαν στην κατηγορία Κ-1 του kickbox, μετά τον θάνατο του ιδρυτή, ηττήθηκαν κατά κράτος και η δημοτικότητα του kyokushin στην Ιαπωνία κατέρρευσε. Οι Ιάπωνες δεν πίστευαν πλέον ότι το kyokushin ήταν το πιο δυνατό στυλ karate.
Ο Kancho Royama επεσήμανε ότι ως Kyokushinkan ήταν πολύ σημαντικό “να διεκδικήσουμε ξανά αυτό που χάθηκε. Ως karateka, θα πρέπει να αναπτύξουμε αντανακλαστικά άμυνας για γροθιές στο κεφάλι.”
Από τότε το Kyokushinkan επανέφερε τα χτυπήματα με γροθιές στο πρόσωπο στα τουρνουά, ενώ διατηρήθηκαν παράλληλα κι αυτά χωρίς τα χτυπήματα, ώστε να απευθύνονται τόσο σε αυτούς που ήθελαν να αγωνιστούν με γροθιές στο πρόσωπο όσο και σε αυτούς που δεν ήθελαν.