Συνήθως, η ζωή ενός Βουδιστή μοναχού είναι λιτή και περιλαμβάνει διαλογισμό και περισυλλογή.
Ωστόσο, στα μέσα του 16ου αι. στην Κίνα, οι μοναχοί του ναού Σαολίν κλήθηκαν να πολεμήσουν τους Ιάπωνες πειρατές που για δεκαετίες έκαναν επιδρομές κατά μήκος των κινέζικων ακτογραμμών.
Πώς κατέληξαν οι μοναχοί Σαολίν να δρουν ως παραστρατιωτικές δυνάμες ή ως αστυνομία;
ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΑΟΛΙΝ
Το 1550, ο Ναός Σαολίν συμπλήρωνε ήδη σχεδόν 1.000 χρόνια ύπαρξης.
Οι μοναχοί που έμεναν εκεί ήταν διάσημοι σε ολόκληρη την Κίνα της εποχής των Μινγκ για το εξειδικευμένο και ιδιαίτερα αποτελεσματικό κουνγκ φου τους (γκονγκ φου).
Έτσι, όταν ο τακτικός κινεζικός αυτοκρατορικός στρατός και το ναυτικό δεν κατόρθωσαν να εξαλείψουν την πειρατική απειλή, ο επικεφαλής υποδιοικητής του Ναντζίνγκ, Γουάν Μπιάο, αποφάσισε να στείλει πολεμιστές από τις μονές. Κάλεσε λοιπόν μοναχούς-πολεμιστές από τρεις ναούς: τον Γουταϊσάν στην επαρχία Σανσί, τον Φουνιού στην επαρχία Χενάν και τον Σαολίν.
Όπως αναφέρει ο σύγχρονος χρονικογράφος, Ζενγκ Ρουοσένγκ, ορισμένοι από τους υπόλοιπους μοναχούς αμφισβήτησαν τον επικεφαλής του σώματος των Σαολίν, Τιανγουάν, ο οποίος επεδίωξε να αναλάβει την ηγεσία του συνόλου των μοναστικών δυνάμεων. Σε μια σκηνή που θυμίζει αμέτρητες ταινίες που διαδραματίζονται στο Χονγκ Κονγκ, οι δεκαοκτώ διεκδικητές επέλεξαν οκτώ μεταξύ αυτών για να επιτεθούν στον Τιανγουάν.
Αρχικά, οι οκτώ άνδρες ήρθαν να αντιμετωπίσουν τον μοναχό Σαολίν με γυμνά χέρια, αλλά εκείνος τους απέκρουσε όλους. Στη συνέχεια, άρπαξαν σπαθιά κι ο Τιανγουάν ανταποκρίθηκε αρπάζοντας τη μεγάλη σιδερένια δοκό με την οποία ασφάλιζαν την πύλη.
Κραδαίνοντας τη δοκό σαν να ήταν κοντάρι, νίκησε και τους οκτώ άλλους μοναχούς, ταυτόχρονα. Οπότε εκείνοι αναγκάστηκαν να υποκλιθούν στον Τιανγουάν και να τον αναγνωρίσουν ως τον πραγματικό ηγέτη των μοναστικών δυνάμεων.
Καθώς το ζήτημα της ηγεσίας είχε πλέον τακτοποιηθεί, οι μοναχοί θα μπορούσαν να στρέψουν την προσοχή τους στον πραγματικό τους αντίπαλο: τους επονομαζόμενους Ιάπωνες πειρατές.
ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ
Ο 15Ος και ο 16ος αι. υπήρξαν ταραχώδη χρόνια για την Ιαπωνία. Ήταν η εποχή της περιόδου Σενγκόκου, δηλ. ενάμισης αιώνας πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ αντιμαχόμενων νταϊμυό, όταν δεν υπήρχε στη χώρα κεντρική διοίκηση. Τέτοιες άστατες συνθήκες έκαναν δύσκολο για τους απλούς ανθρώπους το να βρουν μια τίμια δουλειά για τα προς το ζην, τους διευκόλυναν όμως ως προς το να στραφούν προς την πειρατεία.
Η Κίνα της εποχής των Μινγκ είχε κι εκείνη τα δικά της προβλήματα. Παρόλο που η αντίστοιχη δυναστεία επρόκειτο να διατηρήσει την εξουσία ως το 1644, στα μέσα του 1500 βρισκόταν περικυκλωμένη από νομάδες επιδρομείς στα βόρεια και στα δυτικά ενώ τις ακτές της λυμαίνονται ανεξέλεκτα ληστές. Η πειρατεία ήταν, και εδώ, ένας εύκολος και σχετικά ασφαλής τρόπος να κερδίζει κανείς τα προς το ζην.
Έτσι, οι επονομαζόμενοι «Ιάπωνες πειρατές», οι γουάκο ή γουόκου, στην πραγματικότητα, ήταν ένα συνονθύλευμα Ιαπώνων, Κινέζων και Πορτογάλων που δρούσαν από κοινού –ο μειωτικός όρος γουάκο στην κυριολεξία σημαίνει «πειρατές-νάνοι». Οι πειρατές έκαναν επιδρομές για να πάρουν μεταξωτά υφάσματα και μεταλλικά αντικείμενα, τα οποία στη συνέχεια μπορούσαν να πουλήσουν στην Ιαπωνία σε τιμή δέκα φορές μεγαλύτερη από την αξία τους στην Κίνα.
Οι διανοούμενοι διαφωνούν ως προς την ακριβή εθνική σύσταση των πειρατικών πληρωμάτων, καθώς κάποιοι υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα οι Ιάπωνες δεν ξεπερνούσαν το 10%. Άλλοι πάλι επισημαίνουν τον μακρύ κατάλογο αμιγώς ιαπωνικών ονομάτων στις πειρατικές λίστες. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα ετερόκλητα, διεθνή πληρώματα από θαλασσοπόρους αγρότες, ψαράδες και τυχοδιώκτες προκαλούσαν χάος στις κινέζικες ακτές για περισσότερα από 100 χρόνια.
ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ
Προσπαθώντας απελπισμένα να ανακτήσει τον έλεγχο της βυθισμένης στην ανομία ακτής, ο Γουάν Μπιάο, αξιωματούχος του Ναντζίνγκ, κινητοποίησε τους μοναχούς των ναών Σαολίν, Φουνιού και Γουταϊσάν. Οι μοναχοί έδωσαν τουλάχιστον τέσσερις μάχες εναντίον των πειρατών.
Η πρώτη έλαβε χώρα την άνοιξη του 1553 στο όρος Ζε, το οποίο έχει θέα προς την είσοδο προς την πόλη Χανγκζού μέσω του ποταμού Κιαντάνγκ. Παρόλο που δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες, ο Ζενγκ Ρουοσένγκ σημειώνει ότι επρόκειτο για μια νικηφόρα μάχη υπέρ των μοναστικών δυνάμεων.
Η δεύτερη μάχη αποτέλεσε τη μεγαλύτερη νίκη των μοναχών: πρόκειται για τη μάχη του Γουενγκζιαγκάνγκ, η οποία δόθηκε στο δέλτα του ποταμού Χουάνγκπου, τον Ιούλιο του 1553. Στις 21 Ιουλίου, 120 μοναχοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με σχεδόν ίσο αριθμό πειρατών στο πεδίο της μάχης. Οι μοναχοί κέρδισαν και κυνήγησαν τους επαπομείνατες πειρατές προς τα νότια, για δέκα ημέρες, σκοτώνοντας ακόμη και τον τελευταίο. Οι μοναστικές δυνάμεις υπέστησαν μόλις τέσσερις απώλειες κατά τη μάχη.
Κατά τη μάχη και τις εκκαθαρίσεις, οι μοναχοί Σαολίν έγιναν γνωστοί για τον αδίστακτο χαρακτήρα τους. Ένας μοναχός χρησιμοποίησε σιδερένιο κοντάρι για να σκοτώσει τη γυναίκα ενός από τους πειρατές καθώς εκείνη προσπαθούσε να αποφύγει τη σφαγή.
Αρκετές δεκάδες μοναχοί συμμετείχαν σε δύο ακόμη μάχες στο δέλτα του Χουάνγκπου εκείνη τη χρονιά. Η τέταρτη μάχη αποτέλεσε μια θλιβερή ήττα, λόγω του άστοχου στρατηγικού σχεδιασμού από τον επικεφαλής στρατηγό. Μετά από αυτό το φιάσκο, οι μοναχοί του ναού Σαολίν και των άλλων μονών φάνηκαν να χάνουν το ενδιαφέρον τους να υπηρετήσουν ως οι παραστρατιωτικές δυνάμεις του Αυτοκράτορα.
Πολεμιστές-μοναχοί: σχήμα οξύμωρο;
Παρόλο που φαίνεται αρκετά παράξενο το ότι οι Βουδιστές μοναχοί του ναού Σαολίν αλλά και άλλων ναών όχι μόνο εκπαιδεύονταν στις πολεμικές τέχνες αλλά και πολεμούσαν στη μάχη σκοτώνοντας ανθρώπους, ενδεχομένως να ένοιωθαν την ανάγκη να διατηρήσουν την τρομερή τους φήμη.
Εξάλλου, η περιοχή του Σαολίν ήταν μια πολύ πλούσια περιοχή. Στο πλαίσιο ανομίας της ύστερης περιόδου Μινγκ στην Κίνα, θα πρέπει να ήταν πολύ χρήσιμο για τους μοναχούς να είναι γνωστοί ως μια θανάσιμη πολεμική δύναμη κρούσης.