Tο sai (釵) είναι ένα παραδοσιακό, αιχμηρό όπλο που χρησιμοποιούνταν στην Οκινάουα και προοριζόταν για μάχη σώμα με σώμα. Αποτελείται από ένα μυτερό μεταλλικό σώμα σαν δόντι πηρουνιού και δύο ακόμη καμπυλωμένα δόντια (yoku) τα οποία προεξέχουν που τη λαβή (tsuka). Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι sai με διαφορετικά “δόντια” είτε για παγίδευση είτε για μπλοκ.
Ιστορία
Προτού φτάσει στην Οκινάουα, το sai χρησιμοποιούνταν σε άλλες ασιατικές χώρες όπως η Ινδία, η Ταϋλάνδη, η Κίνα, το Βιετνάμ, η Μαλαισία και η Ινδονησία και μάλιστα ενδέχεται να έφτασε στην Οκινάουα από μία ή και από όλες αυτές τις χώρες ταυτόχρονα. Οι ασκούμενοι στην τέχνη silat συνήθως το αναφέρουν ως chabang στα ινδονησιακά ή tekpi στα μαλέι. Σύμφωνα με πρώιμες ενδείξεις που αντλούνται από την ιαπωνική τέχνη το chabang, βασισμένο σε ένα είδος ινδικής τρίαινας που λέγεται trisula, χρησιμοποιήθηκε χρονικά πριν από το sai στην Οκινάουα και στην Κίνα. Η ίδια η λέξη trisula μπορεί να αναφέρεται σε τρίαινα με μακριά ή πιο κοντή λαβή. Το γεγονός ότι η trisula κατασκευάστηκε στη Ν. Ασία σημαίνει ότι είναι πιθανό και το sai να γεννήθηκε στην Ινδία και η χρήση του να εξαπλώθηκε με τον ινδουισμό και τον βουδισμό, θεωρία που υποστηρίζεται από το γεγονός ότι η trisula αποτελεί σημαντικό ινδουιστικό-βουδιστικό σύμβολο.
Στην Οκινάουα, το sai χρησιμοποιήθηκε από την ντόπια αστυνομία (ufuchiku) για τη σύλληψη κακοποιών καθώς και για τον έλεγχο του πλήθους. Η χρήση του sai στις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες βελτιώθηκε το 1668 από τον Moto Chohei, πρίγκηπα της Οκινάουα.
Το sai σταδιακά έφτασε στην Ιαπωνία με τη μορφή του jitte, το οποίο συνήθως διέθετε ένα “δόντι”, αν και ορισμένα έχουν δύο “δόντια” όπως το sai, ενώ και τα δύο λειτουργούν περίπου όπως τα γκλόμπ και χρησιμοποιούνται για χτυπήματα αλλά και πολλαπλά τρυπήματα σε διαφορετικά σημεία του σώματος.
Tα μέρη του sai
- Monouchi, ο βασικός κορμός. Μπορεί να είναι στρογγυλός ή πολυγωνικός.
- Yoku, τα πλαϊνά “δόντια” τα οποία συνήθως είναι συμμετρικά, με εξαίρεση το σχέδιο manji που ανέπτυξε ο Taira Shinken όπου υπάρχουν αντικρυστά yoku και μοιάζουν με σβάστικα (στα ιαπωνικά manji) εξού και το όνομά του.
- Tsume, το άκρο του πλαϊνού δοντιού (yoku).
- Moto, το κέντρο, εκεί όπου συναντιούνται στην πράξη τα δύο πλαϊνά “δόντια”.
- Tsuka, η λαβή του sai. Υπάρχει δυνατότητα η tsuka να τυλιχθεί με διαφορετικά υλικά όπως κορδόνι ή δέρμα από σαλάχι (same) για να μπορεί να κρατήσει κανείς καλύτερα.
- Tsukagashira, το κάτω μέρος της λαβής (tsuka).
Saki, το άκρο του sai που συνήθως είναι αμβλύ και όχι αιχμηρό.
Manji Sai
Tεχνική με sai
Tα sai χρησιμοποιούνται συνήθως σε ζευγάρια, ένα σε κάθε χέρι, σε πέντε kata τα οποία διδάσκονται συνήθως, δύο από τα οποία είναι kihon kata. Tο στυλ περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά μπλοκ, αποκρούσεις, χτυπήματα και πιασίματα ενάντια σε επιτιθέμενους από κάθε κατεύθυνση ή ύψος. Έμφαση δίνεται στη χρήση του saki, του κάτω άκρου και της κεντρικής ράβδου καθώς και στις γρήγορες αλλαγές της λαβής για πολλαπλά χτυπήματα και μπλοκ.
Η χρησιμότητα των sai ως όπλου αντανακλάται στο ιδιαίτερο σχήμα του: χρησιμοποιείται κυρίως ως όπλο για χτυπήματα με σκοπό να πλήξει τον αντίπαλο στην κοιλιακή χώρα, έχει όμως και πολλές αμυντικές τεχνικές.
Μπορείτε να κραδαίνετε τα sai με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, γεγονός που προσφέρει μεγάλη ευελιξία για θανάσιμα και μη χτυπήματα. Κρατώντας τη λαβή με όλα τα δάχτυλα και τοποθετώντας τον αντίχειρα στην ένωση, ανάμεσα στην οριζόντια ράβδο της λαβής και τον βασικό κορμό, μπορείτε να αφήσετε το sai να ακουμπάει στον πήχη και ταυτόχρονα αποφεύγετε το να πιαστεί ο αντίχειράς σας στη λαβή, ενώ μπλοκάρετε μια επίθεση. Η αλλαγή γίνεται ασκώντας πίεση στους αντίχειρες και περιστρέφοντας το sai εωσότου φτάσει το άκρο να “κοιτάει” προς τα πίσω και ο δείκτης ευθυγραμμιστεί με τη λαβή.
Tο κάτω άκρο χρησιμεύει στο να συσσωρεύσει τη δύναμη του χτυπήματος, ενώ ο μακρύς κυρίως κορμός του για να σπρώξει μακριά τον αντίπαλο, να προστατεύσει τον πήχη ή να καρφώσει με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένα κοινό στιλέτο. Στην προπόνηση, ορισμένοι ασκούμενοι προτιμούν να κρατούν τον δείκτη τεντωμένο ή ελαφρώς λυγισμένο αλλά πάντως ευθυγραμμισμένο με τον κεντρικό κορμό, ανεξάρτητα από το αν το κάτω άκρο ή το μεσαίο “δόντι” είναι εκτεθειμένα. Με αυτόν τον τρόπο τα δάχτυλα παραμένουν στον κυρίως κορμό του όπλου και ο αντίχειρας υποστηρίζει τη λαβή.
Οι τρόποι που αναφέρονται παραπάνω αξιοποιούν την ευελιξία χρήσης του όπλου τόσο για άμυνα όσο και για επίθεση, καθώς και οι δύο διευκολύνουν την εναλλαγή του σημείου που είναι εκτεθειμένο, ενώ σας επιτρέπου να κρατάτε δυνατά το sai.
Επειδή στην ιαπωνική γλώσσα δεν χρησιμοποιείται πληθυντικός αριθμός, το sai παραμένει στην ίδια μορφή ακόμη κι όταν αναφερόμαστε σε περισσότερα από ένα. Το nicho sai αναφέρεται σε kata όπου χρησιμοποιούνται δύο sai, ενώ στο sancho sai kata χρησιμοποιούνται τρία sai.