Monthly Archives

July 2017

Σύγκριση των διαφορετικών στυλ karate

από Blackbelt 31/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Τα τέσσερα πρώιμα στυλ karate που δημιουργήθηκαν στην Ιαπωνία είναι τα Shotokan, Wado-ryu, Shito-ryu και Goju-ryu. Τα τρία πρώτα έχουν στοιχεία από το στυλ Shorin-Ryu που προήλθε από την περιοχή Shuri της Okinawa, ενώ οι απαρχές του Goju-ryu εντοπίζονται στην περιοχή της Naha. To στυλ Shuri είναι λίγο διαφορετικό από το karate της Naha, καθώς αντλεί στοιχεία από προηγούμενα διαφορετικά στυλ. Το Shito-ryu, από την άλλη, μπορεί να θεωρηθεί μία μίξη των στυλ Shuri και Naha διότι περιλαμβάνει kata και από τα δύο.

Όσο για το κάθε επιμέρους στυλ, το Shotokan περιλαμβάνει μεγάλη απόσταση μεταξύ των ποδιών και χαμηλωμένο κέντρο βάρους καθώς και δυνατές τεχνικές από μακρινή απόσταση. Το Shito-ryu χρησιμοποιεί πιο όρθια στάση σώματος και δίνει έμφαση στην ταχύτητα παρά στην δύναμη, στις από μακρινή αλλά και μεσαία απόσταση τεχνικές του. Το Wado-ryu έχει επίσης πιο φυσικές στάσεις σώματος και χαρακτηρίζεται από αλλαγές της θέσης του σώματος για την αποφυγή των επιθέσεων. Το Kyokushin είναι ένα πολύ σκληρό στυλ, περιλαμβάνει σπάσιμο της ισορροπίας πιο συχνά σε σχέση με τα υπόλοιπα και δίνει έμφαση στα χτυπήματα σε όλο το σώμα αλλά και στη μάχη ως κύριο χαρακτηριστικό της εκπαίδευσης. Το Goju-ryu υιοθετεί τα kata και τη στάση του Sanchin και περιλαμβάνει λαβές και τεχνικές από κοντινή απόσταση.

Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει μια συγκριτική ανάλυση των διαφόρων στυλ karate με βάση χαρακτηριστικά όπως στάσεις, αριθμός kata και περιοχή προέλευσης.

Στυλ	Περιοχή	Προέλευση	Μαλακές – σκληρές τεχνικές	Στάση σώματος	Kata	Αριθμός kata
Chitō-ryū	Okinawa	Shōrei-ryū ή Naha-te, Shōrin-ryū	στοιχεία και από τις δύο, αλλά περισσότερο μαλακές	φυσική (Seisan dachi)	Shi Ho Hai, Seisan, Ro Hai Sho, Niseishi, Bassai, Chinto, Sochin, Tenshin, Ro Hai Dai, Sanshiryu, Ryushan, Kusanku, Sanchin	15 kata χωρίς τα kihon και τα bo kihon/kata
Gōjū-ryū	Okinawa	Fujian White Crane, και Naha-te.	και από τις δύο	βαθιά/φυσική	Sanchin,Tensho, Gekisai Dai, Seipai, Saifa	12
Gosoku-ryū	Japan	Gōjū-ryū, Shotokan	50% μαλακές – 50% σκληρές	βαθιά (αρχάριοι), φυσική (προχωρημένοι)	Gosoku, Rikyu, Denko Getsu, Tamashi	46 μαζί με τα kata των όπλων
Isshin-ryū	Okinawa	Gōjū-ryū, Shōrin-ryū, Kobudō	στοιχεία και από τις δύο αλλά περισσότερο σκληρές	φυσική	Sunsu	15 μαζί με τα kata των όπλων
Kyokushin	Japan	Shotokan, Gōjū-ryū	οι πιο σκληρές τεχνικές	φυσική	Taikyoku, Pinan, Kanku, Sanchin, Tensho, Garyu	23 (+ ura)
Shūkōkai	Japan	Gōjū-ryū και Shitō-ryū	60% σκληρές και 40% μαλακές τεχνικές	φυσική	Pinan, Bassai Dai, Seienchin, Saifa, Rōhai	44 +
Shindō jinen-ryū	Japan και Okinawa	κυρίως Shuri-te όπως Shitō-ryū, αλλά και Naha-te και Tomari-te	και από τις δύο	βαθιά/φυσική	Shimpa, Taisabaki 1-3, Sunakake no Kon	περισσότερα από 60 μαζί με όλα τα kata kobudo
Shitō-ryū	Japan και Okinawa	Shuri-te, και Naha-te	και από τις δύο	βαθιά/φυσική	Pinan, Bassai Dai, Seienchin, Saifa, Rōhai, Nipaipo	94
Shōrin-ryū	Okinawa	Shuri-te, Tomari-te, Chinese martial arts	και από τις δύο, κυρίως γρήγορες και μαλακές	φυσική	Fukyu, Pinan, Naihanchi, passai, kanku, seisan	21
Shotokan	Japan και Okinawa	Shōrin-ryū, και Shōrei-ryū	70% σκληρές, 30% μαλακές και γρήγορες τεχνικές	βαθιά (αρχάριοι), φυσική (προχωρημένοι)	3 Taikyoku, 5 Heian, 3 Tekki, Jion, Kanku Dai, Bassai Dai, Empi, Sochin, κλπ.	26 +
Shuri-ryū	Okinawa	Shuri-te, Hsing-yi	και από τις δύο	βαθιά/φυσική	Wunsu, O-Naihanchi, Sanchin	15
Uechi-ryū	Okinawa	Pangai-noon Kung Fu Naha-te	50% μαλακές – 50% σκληρές	κυρίως φυσική	Sanchin, Seisan, Sanseirui	8
Wado-ryū	Japan και Okinawa	Yoshin-ryu Jujitsu Tomari-te και Shotokan	και από τις δύο, κυρίως μαλακές	κυρίως φυσική	Pinan, Kushanku, Seishan, Chintō, Naihanchi, Jion, Wanshu, Jitte and Niseishi	15
Yōshūkai	Japan και Okinawa	Chitō-ryū	60% σκληρές, 40% μαλακές τεχνικές	βαθιά (αρχάριοι), φυσική (προχωρημένοι)	Seisan, Bassai, Yoshu, San Shi Ryu	18

31/07/2017 0 σχόλια

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Aikido, The Samurai Spirit

από Blackbelt 29/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

29/07/2017 0 σχόλια

Featured ΚΙΝΑ

Είναι το Wushu ίδιο με το Kungfu ;

από Blackbelt 27/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Το σύγχρονο wushu δεν είναι όπως το shaolin kungfu. Μέσα στη δεκαετία του 1960, η κινεζική κυβέρνηση συγκέντρωσε δασκάλους kungfu διάφορων μορφών με στόχο να συνδέσουν τα διαφορετικά στυλ σε ένα ενοποιημένο, το οποίο δεν είναι άλλο από το σύγχρονο wushu. Πριν από αυτό, υπήρχαν πολυάριθμα στυλ kungfu όπως το lohan, το praying mantis, το eagle claw, το chaquan, το huaquan, το hoong ha, το wing chun, το hsing yi, το pa kua κλπ., ενώ στη συνέχεια δεν υπήρχε πια διάκριση μεταξύ τους, αλλά μόνο το wushu.

Το wushu εφευρέθηκε αποκλειστικά ως άθλημα και όχι ως πολεμική τέχνη.

Για αγωνιστικούς σκοπούς, το wushu χωρίστηκε σε επτά κατηγορίες:

Changquan ή Μεγάλη γροθιά
Nanquan ή Νότια γροθιά
Daoshu ή Τεχνικές με μαχαίρι
Jianshu ή Τεχνικές με σπαθί
Kunshu ή Τεχνικές με ραβδί
Chiangshu ή Τεχνικές με λόγχη
Taijiquan ή Tai Chi Chuan

Το μοναδικό κριτήριο για την απονομή πόντων σε όλους τους αγώνες wushu είναι το πόσο όμορφη και κομψή είναι η απόδοση και πόσο καλά ο διαγωνιζόμενος μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή πόση εσωτερική δύναμη έχει.

Οι εκπαιδευτές του wushu κατά βάση έχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν ότι το wushu προέρχεται από το shaolin kungfu, διότι εκτός από τα taijiquan και τις ακροβατικές κινήσεις, ουσιαστικά όλες οι κινήσεις του wushu προέρχονται από το shaolin kungfu. Ωστόσο αυτή η δήλωση είναι κάπως παραπλανητική γιατί διαφέρουν ως προς τη φύση και τον σκοπός τους.

Όσο για την ονομασία υπάρχουν διάφορες απόψεις. Ένας γνωστός δάσκαλος kungfu επέμεινε ότι όλες οι κινεζικές πολεμικές τέχνες λέγονται wushu. Το kungfu είναι μόνο ένας καντονέζικος όρος που σημαίνει “σκληρή δουλειά”. Το kungfu, που χρησιμοποιείται με την έννοια της κινεζικής πολεμικής τέχνης, έχει πολλούς όρους στην κινεζική γλώσσα. Ο σημερινός επίσημος όρος είναι “wushu”. Εκτός από αυτόν τον όρο, ένας άλλος όρος που χρησιμοποιείται πιο συχνά για ό,τι στη Δύση θεωρείται ως “kungfu”, είναι ο όρος “quanfa”, συχνά συντομευμένος σε “quan”. Έτσι, το shaolin kungfu είναι “shaolinquan” ή “shaolin wushu” στα κινέζικα, και το tai chi kungfu είναι “taijiquan” ή “taiji wushu”.

Είναι επίσης αλήθεια ότι στην καντονέζικη, όπως και σε πολλές άλλες κινεζικές διαλέκτους, συμπεριλαμβανομένης της μανδαρινικής, το “kungfu” σημαίνει κυριολεκτικά “εργασία”. Αλλά σήμερα, όταν ένα άτομο χρησιμοποιεί τη λέξη “kungfu”, εννοεί συνήθως “πολεμική τέχνη”, χρησιμοποιώντας τον όρο “kung-chok” για “εργασία”.

Οι επιπλοκές ξεκίνησαν όταν η σημερινή κινεζική κυβέρνηση προώθησε το μοντέρνο wushu ως άθλημα και όχι ως πολεμική τέχνη. Η τάση έχει καθιερωθεί έτσι ώστε σήμερα, όταν χρησιμοποιείται ο όρος «wushu», ειδικά στη Δύση, να θεωρείται ως άθλημα επίδειξης, ενώ όταν χρησιμοποιείται ο όρος «kungfu» θεωρείται πολεμική τέχνη.

Με άλλα λόγια, έχουμε μια ενδιαφέρουσα κατάσταση όπου, αν και η λέξη “wushu” σημαίνει κυριολεκτικά “πολεμική τέχνη”, στην πράξη είναι ένα άθλημα επίδειξης και παρόλο που η λέξη “kungfu” σημαίνει κυριολεκτικά “εργασία”, είναι μια πολεμική τέχνη. Το να ισχυριστεί κανείς ότι όλες οι κινέζικες πολεμικές τέχνες είναι wushu θα ήταν σαν να έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αρσενικού γένους, επιμένοντας ότι η λέξη “άντρας” περιγράφει τη λέξη “άνθρωπος”.

27/07/2017 0 σχόλια

Featured ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η προέλευση της λέξης Osu / Oss!

από Blackbelt 26/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Ποια είναι η προέλευση της λέξης Osu που ακούμε συνήθως σε μια σχολή karate; Υπάρχουν διαφορετικές θεωρίες σχετικά με την προέλευσή της, ξέρουμε όμως σίγουρα ότι το kyokushin karate ήταν αυτό που την εισήγαγε στους κύκλους των ασκούμενων στις πολεμικές τέχνες, καθώς στις μέρες μας το ακούμε επίσης και σε σχολές brazilian jiu-jitsu, kickboxing κλπ.

Από πού όμως προήλθε;;

Η λέξη Osu γράφεται και προφέρεται με διάφορους τρόπους. Οι περισσότεροι το γράφουν Osu ή Oss. Γράφονται διαφορετικά αλλά και τα δύο είναι σωστά. Η προφορά του όμως είναι πιο κοντά στο Ohss.

Η ιστορία του όρου Osu και της σωστής χρήσης του διχάζει καρατέκα και ακαδημαϊκούς. Το σίγουρο είναι ότι ο όρος αυτός δεν προήλθε από τη γενέτειρα του karate, την Okinawa.

Η λέξη Osu δημιουργήθηκε και ξεκίνησε να χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία.

Προέλευση του Osu

Μια θεωρία προέρχεται από τον Dr Mizutani Osamu, ειδήμονα σε γλωσσικά ζητήματα και Καθηγητή Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Nagoya και το έργο του ‘‘Japanese: The Spoken Language in Japanese Life’’. Ο Dr Mizutani αναφέρεται σε ένα πείραμα, σχετικά την ανταλλαγή χαιρετισμών μεταξύ ατόμων, και κατέληξε ότι μπορεί να είναι μία συναίρεση της επίσημης έκφρασης, “Ohayo gozaimasu” που είναι ένας πολύ ευγενικός τρόπος για να πει κάποιος “Καλημέρα”. Ο Dr Mizutani θεωρεί ότι το Osu! είναι μια άκομψη φράση που χρησιμοποιείται μεταξύ ανδρών, η οποία σημαίνει απλά «γεια χαρά». Όμως δεν είναι σίγουρο ότι υιοθετήθηκε γι’ αυτό στο karate.
Η δεύτερη θεωρία λέει ότι δημιουργήθηκε από τους σαμουράι της φατρίας Saga (佐賀藩) στο νησί Kyushu. Ο Yamamoto Tsunetomo (山本常朝, 1659 – 1719), συγγραφέας του θρυλικού βιβλίου Hagakure (葉隠), ενός βιβλίου σχετικά με τον τρόπο που θα πρέπει να ζει ένας πολεμιστής, ανήκε σε αυτήν τη φατρία. Αναφέρει λοιπόν στο βιβλίο του, ότι οι νεαροί πολεμιστές της φατρίας, κατά τον 18ο και 19ο αι., χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο με την λέξη Osu όταν πήγαιναν στο σχολείο το πρωί.
Η τρίτη θεωρία, όπως και η πρώτη, λέει ότι πρόκειται για μια συντόμευση της φράσης Onegaishimasu που μεταξύ άλλων σημαίνει, “παρακαλώ να με φροντίσετε”, “βρίσκομαι στη φροντίδα σας” ή “παρακαλώ, να είστε υπομονετικός μαζί μου”. Είναι μία πολύ σημαντική λέξη που χρησιμοποιείται σε σχολές στην Ιαπωνία όταν κάποιος μαθητής ζητάει καθοδήγηση από τον δάσκαλο ή από έναν παλαιότερο μαθητή. Στην ουσία, είναι ένας ευγενικός τρόπος για πούμε “παρακαλώ”. Κάποιοι μαθητές karate στην Ιαπωνία χρησιμοποιούν την λέξη osu ως ένα λιγότερο ευγενικό τρόπο για να πουν παρακαλώ (οnegaishimasu).
Η τελευταία θεωρία, αυτή του kyokushin karate, λέει ότι το Osu είναι μία συναίρεση δύο λέξεων από την φράση, Osu no Seishin, δηλ. του ρήματος osu που σημαίνει “σπρώχνω” και του ρήματος shinobu που σημαίνει “αντέχω”.

押し Oshi — “σπρώχνω”
忍ぶ Shinobu — “αντέχω”

Μαζί, τα δύο ιδεογράμματα σχηματίζουν μια νέα λέξη που συμβολίζει το «μαχητικό πνεύμα», «τη σημασία της υπομονής, της επιμονής και της αποφασιστικότητας», «την ανάγκη να ξεπερνάμε τα εμπόδια», «το να πηγαίνουμε μπροστά τηρώντας θετική στάση», «το να μην δείχνουμε πόνο ή κούραση». Κάθε φορά λοιπόν που λέμε Osu θυμίζουμε ο ένας στον άλλο αυτό το μαχητικό πνεύμα.

Όποια θεωρία κι αν είναι σωστή, ξέρουμε σίγουρα ότι στο kyokushin karate στην ουσία σημαίνει, “το πνεύμα της αποφασιστικότητας και της επιμονής”.

26/07/2017 0 σχόλια

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ AIKIDO

Συνέντευξη με τον Shane Riley Shihan 7o Dan Aikido

από Blackbelt 24/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Ο Shihan Shane Riley, είναι ένας από τους κορυφαίους Δασκάλους aikido στη Μεγάλη Βρετανία, και ηγείται του ανεξάρτητου οργανισμού σχολών White Rose Aikikai. Το blackblet.gr δεν έχασε την ευκαιρία και στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, την άνοιξη του 2017, για σεμινάριο και εξάσκηση με τοπικές σχολές aikido, τον συνάντησε και συζήτησε μαζί του.

blackbelt.gr: Πρόκειται σίγουρα για ερώτηση-κλισέ, που παραμένει όμως χρήσιμη για όσους δεν γνωρίζουν τις πολεμικές τέχνες: μέσα από τα πολλά χρόνια ενασχόλησης σας, ποιος πιστεύετε είναι ο σημαντικότερος λόγος να ξεκινήσει κάποιος μια πολεμική τέχνη;

Shihan Riley : Η άσκηση στις πολεμικές τέχνες είναι κάτι πολύ προσωπικό. Ο καθένας παίρνει κάτι διαφορετικό από αυτό. Τα θετικά που εγώ πήρα μέσα στα τόσα χρόνια είναι η πειθαρχία, η αυτοπεποίθηση, η καλή υγεία και, αυτό που πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό, η φιλιά και η παρέα.

Το να είσαι εκεί και να εξασκείσαι κάθε βδομάδα δίπλα σε ανθρώπους που σας ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα, προσφέρει συγκέντρωση και ευχαρίστηση και μέσα στο dojo αλλά και έξω από αυτό.

blackbelt.gr: Δάσκαλε Riley, έχετε πάνω από 45 χρόνια εμπειρίας στις πολεμικές τέχνες και συγκεκριμένα στο aikido, και το ερώτημα είναι γιατί στο aikido. Το ερώτημα εδώ είναι διπλό: και ποιες συνθήκες σας οδήγησαν στο aikido, αλλά και τί σας κράτησε σε αυτό.

Shihan Riley: Μικρός ξεκίνησα με πυγμαχία. Εξασκήθηκα στο wado ryu karate από τα 15 μου. Ήξερα πολύ λίγα για το aikido. Στο wado ryu υπάρχουν ρίψεις παρόμοιες με τεχνικές του aikido, έτσι, όταν άνοιξε μια σχολή στο χωριό μου σκέφτηκα να πάω για να εξελίξω το karate μου.

Η πρώτη μου εντύπωση από το aikido δεν ήταν πολύ θετική: όντας συνηθισμένος σε αρκετό sparring, μου έμοιαζε πιο πολύ σαν μάθημα χορού. Σύντομα έμαθα το μάθημά μου: όταν μου εφάρμοσαν μια τεχνική nikkyo στον καρπό και κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι περισσότερο σε αυτό. Προπονήθηκα λοιπόν ταυτόχρονα τόσο στο aikido όσο και στο karate για περίπου 8 χρόνια.

Τότε, στις αρχές τις δεκαετίας του 1980, γνώρισα τον Donovan Waite Shihan (που τότε είχε 5 Dan) μαζί με τον, για πολύ καιρό, μέντορα, Δάσκαλο και φίλο, Ken Cottier Shihan, που ήταν απευθείας μαθητής του O’Sensei. Αφού προπονήθηκα μαζί τους κατάλαβα ότι το aikido έχει αυτό που έψαχνα και αφιέρωσα τον εαυτό μου σε αυτό, για να εξελίξω και τον εαυτό μου και τους άλλους.

Αυτό που κρατάει το ενδιαφέρον στο aikido είναι ο κόσμος του: όχι πάντα οι πιο ταλαντούχοι, αλλά οι ατσούμπαλοι, αυτοί που δυσκολεύονται να συντονιστούν: όταν τα καταφέρνεις με αυτούς, νοιώθεις υπέροχα.

blackbelt.gr: Ποια θεωρείτε ότι είναι τα δυνατά σημεία του aikido σε σύγκριση με άλλες ευρέως διαθέσιμες τέχνες όπως το karate, το brazilian jiu-jitsu και συστήματα όπως το krav maga;

Shihan Riley : Όλες οι πολεμικές τέχνες έχουν πολλά να προσφέρουν, είτε ψάχνει κανείς για αυτοάμυνα, ανταγωνισμό ή αυτoβελτίωση.

Το παραδοσιακό aikido δεν έχει αγώνες για να δοκιμαστούν οι ικανότητες καθενός απέναντι σε κάποιον άλλο. Θυμάμαι μια κουβέντα, νομίζω από τον O’Sensei «δεν υπάρχει ανταγωνισμός (αγώνες) στο aikido επειδή μπορεί να σκοτώσει» ή κάτι τέτοιο. Ακόμα κι αν το aikido στις μέρες μας ασκείται σε μια πολύ στιλιζαρισμένη μορφή, μπορεί να γίνει καταστροφικό.

Οπότε για να απαντήσω στην ερώτησή σου, πιστεύω ότι τα δυνατά σημεία του aikido (εάν ασκείται σωστά) είναι η αυτοπειθαρχία, η συγκέντρωση, ο συντονισμός, η δημιουργία φιλικών δεσμών, αλλά και μια σύνδεση που προκύπτει όταν δουλεύεις μαζί ως μια ομάδα για έναν κοινό στόχο. Η «τελειότητα στην τεχνική» είναι κάτι που ποτέ δεν καταφέρνουμε, οπότε το ωραίο είναι να προσπαθούμε και να βοηθάει ο ένας τον άλλον στον δρόμο για τη τελειότητα.

blackbelt.gr: Τα τελευταία χρόνια, μέσω διαφόρων βίντεο και άρθρων, υπάρχει έντονη αρνητική κριτική για το aikido: Η κριτική επικεντρώνεται στην αποτελεσματικότητά του, στις μεθόδους διδασκαλίας, στο στιλ των τεχνικών κλπ. Τί απαντάτε σε αυτήν την κριτική;

Shihan Riley. : Mε τα χρόνια πολλοί ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες έχουν παρεξηγήσει το aikido.

Δυστυχώς, πολλές σχολές aikido έχουν χάσει τον σκοπό αυτού που ο O’Sensei εξέλιξε ως budo. Πολλοί απλά προπονούνται στις τεχνικές ως κίνηση χωρίς να αντιλαμβάνονται το σκοπό της τεχνικής ή ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της τεχνικής εάν εφαρμοζόταν πραγματικά σε κάποιον. Το σύγχρονο aikido έχει ίσως γίνει μια συγχρονισμένη εξάσκηση δυο ατόμων όπου ο αμυνόμενος βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε σχέση με τον επιτιθέμενο. Ελπίζω αυτό το είδος εξάσκησης να μην καθιερωθεί.

Ήρθα στο aikido προερχόμενος από το karate, κι ήμουν κι εγώ επίσης πολύ σκεπτικός για το αν είναι μια εφαρμόσιμη τέχνη. Ευτυχώς άλλαξα οπτική.

Όταν πρωτοξεκίνησα το dojo στο αθλητικό κέντρο της περιοχής μου, βρισκόταν δίπλα σε ένα γυμναστήριο για bodybuilding, μια πόρτα μάς χώριζε. Αρκετά συχνά, μυώδεις τύποι έμπαιναν στο dojo και γελούσαν με αυτά που κάναμε, λέγοντας ότι δεν θα δούλευε. Από ευγένεια, τους έδινα ένα καλό μάθημα, αφήνοντας κάποια κυρία από τους μαθητές μου να τους εφαρμόσει ένα nikkyo – κανείς δεν επέστρεφε δεύτερη φορά!

Επίσης στα πρώτα χρόνια, στο dojo μου, η πλειονότητα των μαθητών έκαναν και κάποια άλλη τέχνη, οπότε ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να τους ζητάω να κυνηγούν το χέρι μου και να τους παίρνω την ισορροπία. Πέρναγα καλά και μάθαινα πολλά δείχνοντας aikido σε αυτούς τους μαθητές, δηλαδή ότι το aikido είναι όντως μια αποτελεσματική πολεμική τέχνη. Αρκετοί από αυτούς τους μαθητές προπονούνται μαζί μου ακόμη και σήμερα.

Στη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το aikido ως επαγγελματικό εργαλείο. Δυστυχώς ή ευτυχώς; Έχοντας ασχοληθεί με την ασφάλεια στη πρώτη γραμμή, και ως εισηγητής αλλά και ως εργαζόμενος σε αυτή την βιομηχανία. Είχα πολλά περιστατικά στα οποία μπόρεσα να ανταποκριθώ χάρη στην εκπαίδευσή μου στο aikido.

Επιπλέον πέρασα πολλά χρόνια ως σύμβουλος και εκπαιδευτής στην Αστυνομία, εργαζόμενος σε μια αστυνομική εγκατάσταση με πολλή κίνηση.

Συμπερασματικά, εάν δεν έχεις ασκηθεί στο aikido, δεν μπορείς να «δεις» τις τεχνικές, πρέπει να τις «νιώσεις».

Το aikido προσφέρει πολλά πράγματα σε πολλούς ανθρώπους. Υπάρχουν ακόμα σχολές που διδάσκουν το aikido ως μια εφαρμόσιμη τέχνη, αλλά γίνονται όλο και λιγότερες με τα χρόνια. Ο κόσμος πάντα αρέσκεται στην εύκολη επιλογή. Ίσως πάλι, οι απόψεις μου για το aikido να μην ακολουθούν την επικρατούσα τάση και να είμαι ένας «δεινόσαυρος» του aikido;

blackbelt.gr: Καταλαβαίνουμε ότι στην πρόσφατη επίσκεψή σας στην Ελλάδα, είχατε την ευκαιρία να γνωρίσετε σχολές aikido στην Ελλάδα. Ποια είναι η άποψή σας για το επίπεδο του aikido στην χώρα μας και την δουλειά που γίνεται εδώ;

Shihan Riley: Ναι, δίδαξα πρόσφατα στην Ελλάδα. Το aikido που είδα είχε καλό επίπεδο: πολλοί, ταλαντούχοι και υψηλής βαθμίδας δάσκαλοι διδάσκουν εδώ.

Νομίζω όμως ότι τα dojo δεν σχετίζονται και τόσο πολύ μεταξύ τους όπως στην Μεγάλη Βρετανία; Ίσως είναι κάποιο στοιχείο κουλτούρας; Ή η έλλειψη χώρων; Το να διαχέονται οι ικανότητες και η γνώση είναι κάτι σημαντικό για την εξέλιξη του aikido.

Λίγα λόγια για τον Shane Riley Shihan:

Ξεκίνησε την πορεία του στις πολεμικές τέχνες το 1972, με wado ryu karate φτάνοντας την βαθμίδα του Shodan. Έχει επίσης ασκηθεί στο shotokan και στο shuko sai karate. Παράλληλα με το wado ryu, ξεκίνησε το aikido, αρχικά για να εμπλουτίσει την τεχνική του karate του με κλειδώσεις και ρίψεις. Από τότε ξεκίνησε και η στροφή του προς αυτό: έτσι γεννήθηκε και το White Rose το 1979, οπότε και ξεκίνησε συστηματικά να διδάσκει aikido.

Έχει μαθητεύσει και προπονηθεί δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους, όμως ο ίδιος ξεχωρίζει τον Ken Cottier Shihan, απευθείας μαθητή του ιδρυτή της τέχνης του aikido, Morihei Ueshiba.

Ο Riley Shihan έχει σημαντική, πρακτική αλλά και διδακτική, εμπειρία σε θέματα διαχείρισης συγκρούσεων λόγω της επαγγελματικής του ενασχόλησης με τα θέματα ασφάλειας, έχοντας διδάξει και στην Αστυνομία. Το στιλ που εφαρμόζει είναι άμεσο και δυνατό, με ροή και αποτελεσματικότητα.

24/07/2017 0 σχόλια

Featured ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Γυναίκες σαμουράι

από Blackbelt 23/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

H Onna-bugeisha (όνα-μπουγκέισα, 女武芸者) ήταν ένα είδος πολεμίστριας που ανήκε στην ιαπωνική τάξη των ευγενών. Πολλές γυναίκες συμμετείχαν ενεργά στη μάχη, συνήθως στο πλάι των ανδρών σαμουράι: στη φεουδαρχική Ιαπωνία, αποτελούσαν μέλη της τάξης των μπούσι (σαμουράι) και εκπαιδεύονταν στη χρήση όπλων με σκοπό να προστατέψουν το σπίτι, την οικογένεια και την τιμή τους, σε περιόδους πολεμικών συγκρούσεων. Πολύ πριν την ανάδειξη της φημισμένης τάξης των σαμουράι, οι Ιάπωνες πολεμιστές εξειδικεύονταν στη χρήση του σπαθιού και του δόρατος. Οι γυναίκες εκπαιδεύονταν στη μάχη χρησιμοποιώντας τη ναγκινάτα, το κάικεν και την τέχνη του ταντοζούτσου. Η εκπαίδευση αυτή διασφάλιζε την προστασία των κοινοτήτων που δεν διέθεταν πολεμιστές. Μια τέτοια γυναίκα, η οποία έγινε αργότερα γνωστή ως Αυτοκράτειρα Ζίνγκου (περίπου 169-269 π.Χ.), αξιοποίησε τις ικανότητές της προκειμένου να εμπνεύσει οικονομική και κοινωνική αλλαγή. Όπως αναφέρει ο θρύλος, αναγνωρίστηκε ως η όνα-μπουγκέισα που ηγήθηκε της εισβολής στην Κορέα, το 200 π.Χ., αφότου ο σύζυγός της, Αυτοκράτορας Τσουάι και 14^οςαυτοκράτορας της Ιαπωνίας, σφαγιάστηκε στη μάχη. Σύμφωνα με το θρύλο, ηγήθηκε, ως εκ θαύματος, της ιαπωνικής κατάκτησης της Κορέας, δίχως να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα. Παρά τις διαμάχες που υπάρχουν αναφορικά με την ύπαρξη και τα κατορθώματά της, αποτελούσε χαρακτηριστικό παράδειγμα του τί εστί όνα-μπουγκέισα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο σύνολό του. Χρόνια μετά το θάνατό της, η Ζίνγκου κατόρθωσε να υπερβεί τις κοινωνικοοικονομικές δομές που είχαν διαποτίσει την Ιαπωνία: το 1881, η Αυτοκράτειρα Ζίνγκου έγινε η πρώτη γυναίκα που αποτυπώθηκε σε ιαπωνικό χαρτονόμισμα, καθώς με στόχο να δώσει τέλος στις παραχαράξεις, η εικόνα της τυπώθηκε σε ορθογώνιο χαρτί.

Κατά τη διάρκεια του πρώιμου σκέλους των περιόδων Χεϊάν και Καμάκουρα, οι γυναίκες που να αριστεύουν στο πεδίο της μάχης αποτελούσαν μάλλον την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Το ιαπωνικό ιδεώδες της θηλυκότητας προδιέθετε τις περισσότερες γυναίκες προς μια θέση αδυναμίας, στοιχείο που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ρόλο μιας πολεμίστριας. Σημαντικές προσωπικότητες όπως η Τομόε Γκοζέν, η Νακάνο Τακέκο και η Χότζο Μασάκο αποτελούν διάσημα παραδείγματα μιας όνα-μπουγκέισα.

Η Τομόε Γκοζέν (巴御前) (1157–1247) ήταν μια πολεμίστρια σαμουράι του ύστερου 12^ου αι., που έγινε γνωστή για τη γενναιότητα και τη δύναμή της. Πολέμησε στο πλευρό του Μιναμότο νο Γιοσινάκα, στον πόλεμο του Γκενπέι.

Σύμφωνα με μια ιστορική αναφορά,

Η Τομόε ήταν ιδιαίτερα όμορφη, με πάλλευκη επιδερμίδα, μακριά μαλλιά και γοητευτικά χαρακτηριστικά. Ήταν επίσης εξαιρετικά καλή με το τόξο ενώ όταν χειριζόταν το σπαθί άξιζε όσο χίλιοι πολεμιστές, πάντα έτοιμη καθώς ήταν να αντιμετωπίσει δαίμονες ή θεούς, έφιππη ή πεζή. Χειριζόταν ατίθασα άλογα με εκπληκτική επιδεξιότητα και ίππευε αλώβητη ακόμη και στις πιο επικίνδυνες κατηφορικές πλαγιές. Όταν πλησίαζε η μάχη, ο Γιοσινάκα την έστελνε με την ιδιότητα του πρώτου λοχαγού του, εφοδιασμένη με δυνατή πανοπλία, ένα τεράστιο σπαθί και γερό τόξο. Κι εκείνη επιδείκνυε πάντοτε περισσότερη ανδρεία από οποιονδήποτε από τους άλλους πολεμιστές του.—«Η ιστορία του Χέικε»

Αφού κατατρόπωσαν την πατριά των Τάιρα και τους εξέτρεψαν προς τις δυτικές επαρχίες, ο Μιναμότο νο Γιοσινάκα (ο αφέντης της Τομόε) κατέλαβε το Κιότο και εκδήλωσε την επιθυμία να ηγηθεί της πατριάς των Μιναμότο. Όμως ο εξάδελφός του, Γιοριμότο, παρακινήθηκε να συντρίψει το Γιοσινάκα και έστειλε τους αδελφούς του, Γιοσιτσούνε και Νοριγιόρι, να τον σκοτώσουν. Ο Γιοσινάκα πολέμησε ενάντια στις δυνάμεις του Γιοριτόμο στη μάχη του Αουάζου, στις 21 Φεβρουαρίου 1184, όπου σύμφωνα με αναφορές, η Τομόε Γκοζέν αποκεφάλισε τουλάχιστον έναν εχθρό. Παρόλο που τα στρατεύματα του Γιοσινάκα πολέμησαν με γενναιότητα, αριθμητικά υστερούσαν και το ηθικό τους ήταν συντετριμμένο. Όταν ο Γιοσινάκα ηττήθηκε εκεί, με μόλις ελάχιστους από τους στρατιώτες του να παραμένουν όρθιοι, είπε στην Τομόε Γκοζέν να φύγει επειδή ήθελε να πεθάνει στο πλευρό του ετεροθαλή αδελφού του Ιμάι νο Σίρο Κανεχίρα, καθώς θα ήταν ατιμωτικό για εκείνον να πεθαίνει δίπλα σε μια γυναίκα. Υπάρχουν διάφορες αναφορές για τα γεγονότα που ακολούθησαν. Στη μάχη του Αουάζου, το 1184, είναι γνωστό ότι αποκεφάλισε τον Χόντα νο Μοροσίγκε της πατριάς των Μουσάσι. Επίσης είναι γνωστό ότι σκότωσε τον Ουτσίντα Ιεγόσι καθώς και ότι αιχμαλωτίστηκε από τον Χατακεγιάμα Σιγκετάντα, αλλά διέφυγε.

Η Νακάνο Τακέκο (中野竹子, 1847 – 1868) ήταν Γιαπωνέζα πολεμίστρια της περιοχής Αϊζού, η οποία έζησε και πολέμησε κατά την περίοδο του πολέμου Μποσίν. Η Τακέκο γεννήθηκε στο Έντο και ήταν κόρη του Νακάνο Χεϊνάι, αξιωματούχου του Αϊζού. Έλαβε εκτεταμένη εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες και τη λογοτεχνία και υιοθετήθηκε από το δάσκαλό της, Ακαόκα Νταϊσούκε. Κατά τη δεκαετία του 1860, εργάστηκε ως εκπαιδεύτρια πολεμικών τεχνών μαζί με το θετό πατέρα της και το 1868 μπήκε για πρώτη φορά στο Αϊζού. Κατά τη Μάχη του Αϊζού πολέμησε χρησιμοποιώντας ναγκινάτα (ιαπωνική λόγχη με μακριά ξύλινη λαβή) και ηγήθηκε του ad hoc σώματος από πολεμίστριες που συμμετείχαν στη μάχη ανεξάρτητα, καθώς οι ανώτεροι επίτροποι του Αϊζού δεν τους επέτρεψαν να πολεμήσουν επισήμως ως μέρος του στρατεύματος της περιοχής. Εκ των υστέρων, η μονάδα εκείνη ονομάστηκε «Στρατός των γυναικών» (娘子隊 Jōshitai).

Ενώ βρισκόταν επικεφαλής μιας επίθεσης εναντίον του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού της περιοχής Οογκάκι, τραυματίστηκε θανάσιμα στο θώρακα. Προκειμένου να μην επιτρέψει στους εχθρούς να αποκτήσουν το κεφάλι της ως τρόπαιο, ζήτησε από την αδελφή της, Γιούκο, να της κόψει το κεφάλι και να το θάψει. Όντως, το κεφάλι της μεταφέρθηκε στο ναό Χοκάι (στη σύγχρονη Αϊζουμπάνγκε, στη Φουκουσίμα) και ετάφη κάτω από ένα πεύκο.

Προς τιμήν της ανεγέρθηκε μνημείο δίπλα στον τάφο της, στο ναό Χοκάι, στην κατασκευή του οποίου συνέβαλλε και ο Ναύαρχος του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού, Ντέουα Σιγκέτο, ο οποίος κατάγεται από το Αϊζού. Κατά τη διάρκεια του ετήσιου φθινοπωρινού φεστιβάλ του Αϊζού, μια ομάδα νεαρών κοριτσιών που φορούν χάκαμα και λευκές υφασμάτινες ταινίες στο κεφάλι, συμμετέχουν στην πομπή, τιμώντας την Τακέκο και τις πολεμίστριες του Τζόσιγκουν.

Η Χότζο Μασάκο (北条政子, 1156 – 16 Αυγούστου 1225) ήταν άλλη μία όνα-μπουγκέισα και η μεγαλύτερη κόρη του Χότζο Τοκιμάσα (του πρώτου σικέν ή αντιβασιλέα του σογκουνάτου Καμακούρα), και της συζύγου του Χότζο νο Μάκι, αδελφή του Χότζο Γιοσιτόκι, σύζυγος του Μιναμότο νο Γιοριτόμο, του πρώτου σογκούν της περιόδου Καμακούρα και μητέρα των Ο-Χίμε, Μιναμότο νο Γιορίτζε και Μιναμότο νο Σανετόμο, του δεύτερου και του τρίτου σογκούν.

Όταν γεννήθηκε η Χότζο Μασάκο, το 1156, οι γονείς της ήταν ακόμη έφηβοι και έτσι μεγάλωσε από κυρίες επί των τιμών και γκουβερνάντες, σε έναν κόσμο που σπαρασσόταν από πολεμικές συγκρούσεις. Στο Κιότο, την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, βρισκόταν στο απόγειό της η Εξέγερση Χοόγκεν με τον Αυτοκράτορα-μοναχό Τόμπα και τον Αυτοκράτορα Σουτόκου να αντιμάχονται σχετικά με το ποιος θα γίνει ο επόμενος Αυτοκράτορας. Η οικογένεια Χότζο κινούμενη με σύνεση, απείχε από την εξέγερση, παρόλο που η γενιά της Μασάκο καταγόταν από την πατριά των Τάιρα και επομένως είχε συγγενικούς δεσμούς με την αυτοκρατορική οικογένεια. Η Μασάκο εκπαιδεύτηκε στην ιππασία, το κυνήγι και το ψάρεμα και έτρωγε μαζί με τους άντρες και όχι με τη μητέρα, την αδελφή της και τις υπόλοιπες γυναίκες του οίκου. Το 1192, ο σύζυγος της Μασάκο, Γιοριτόμο, αναγορεύτηκε Σογκούν από τον Αυτοκράτορα-μοναχό Γκο-Σιρακάουα, ο οποίος πέθανε αργότερα εκείνη τη χρονιά. Τότε, εκείνος αναδείχθηκε στον πιο ισχυρό άνθρωπο στην Ιαπωνία, ιδιότητα που μεταβιβάστηκε επίσης και στη Μασάκο, ενώ και η πατριά των Χότζο επωφελήθηκε από την ισχύ αυτή. Εκείνη τη χρονιά, η Μασάκο και ο Γιοριτόμο απέκτησαν έναν ακόμη γιο, τον Μιναμότο νο Σανετόμο. Η Χότζο Μασάκο πέθανε το 1225, σε ηλικία 69 ετών. Λόγω της πραγματικά από μοναστηρίου ηγετικής επιρροής της, έγινε γνωστή ως «άμα-σογκούν» ή «σογκούν-μοναχή».

23/07/2017 0 σχόλια

Featured ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

H ιστορία των 47 Ronin

από Blackbelt 22/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Σαράντα έξι πολεμιστές πλησίασαν αθόρυβα στο αρχοντικό και σκαρφάλωσαν στους τοίχους. Ήχος από τύμπανο ακούστηκε μέσα στη νύχτα, «μπαμ, μπαμ-μπαμ». Οι Ronin ξεκίνησαν την επίθεσή τους.

Ο μύθος των 47 Ronin είναι ένας από τους γνωστούς στην ιαπωνική ιστορία – και πρόκειται για αληθινή ιστορία.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Κατά την περίοδο Tokugawa στην Ιαπωνία, τη χώρα κυβερνούσε ο ανώτατος στρατιωτικός αξιωματούχος, ο shogun, εξ ονόματος του αυτοκράτορα. Ήταν επικεφαλής αρκετών περιφερειακών αρχόντων, των daimyo, καθένας από τους οποίους είχε υπό την εποπτεία του μια ομάδα πολεμιστών samurai.

Όλες αυτές οι πολεμικές ελίτ αναμενόταν να ακολουθούν τον κώδικα του bushido – το «δρόμο του πολεμιστή». Μεταξύ των απαιτήσεων του bushido συγκαταλέγονταν η πίστη κάποιου προς τον αφέντη του και η αντιμετώπιση του θανάτου με θάρρος.

OΙ 47 RONIN Ή ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ

Το 1701, ο αυτοκράτορας Higashiyama έστειλε επίσημους απεσταλμένους από την έδρα του, στο Kyoto, στην αυλή του shogun στο Edo (Tokyo). Ένας ανώτερος αξιωματούχος του σογκουνάτου, ο Kira Yoshinaka, ήταν ο τελετάρχης της επίσκεψης. Δύο νεαροί daimyo, ο Asano Naganori από το Ako και ο Kamei Sama από το Tsumano, βρίσκονταν στην πρωτεύουσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής παραμονής τους εκεί κάθε δεύτερο χρόνο, οπότε έλαβαν από το σογκουνάτο την αποστολή να φροντίσουν τους απεσταλμένους του αυτοκράτορα.

Ο Kira ανέλαβε να εκπαιδεύσει τους daimyo στο πρωτόκολλο της αυλής. Οι Asano και Kamei προσέφεραν δώρα στον Kira, ωστόσο εκείνος εξοργίστηκε επειδή τα θεώρησε εντελώς ακατάλληλα και άρχισε να φέρεται στους δύο daimyo με περιφρόνηση.

Ο Kamei ήταν τόσο θυμωμένους με την ταπεινωτική μεταχείριση που εκείνος τους επεφύλασσε που ήθελε να σκοτώσει τον Kira, ο Asano όμως έλεγε να κάνουν υπομονή.

Φοβούμενοι για τον αφέντη τους, οι υπηρέτες του Kamei έδωσαν μυστικά στον Kira ένα μεγάλο ποσό και ο αξιωματούχος άρχισε να φέρεται καλύτερα στον Kamei. Εξακολούθησε όμως να βασανίζει τον Asano, σε βαθμό που ο νεαρός daimyo να μην μπορεί πια να το ανεχτεί.

Όταν ο Kira αποκάλεσε τον Asano “χωριάτη χωρίς τρόπους” ενώ βρίσκονταν στην κεντρική αίθουσα, ο Asano τράβηξε το σπαθί του και επιτέθηκε στον αξιωματούχο.

Ο Kira τραυματίστηκε ελαφρά στο κεφάλι, όμως οι νόμοι του σογκουνάτου απογόρευαν αυστηρά στον οποιονδήποτε να επιτεθεί με σπαθί μέσα στο κάστρο του Edo. Έτσι, ο 34χρονος Asano έλαβε εντολή να διαπράξει seppuku.

Μετά το θάνατο του Asano, το σογκουνάτο κατέσχεσε την περιοχή του, βυθίζοντας την οικογένειά του στη φτώχεια ενώ οι samurai του εξέπεσαν στο καθεστώς του ronin.

Τις περισσότερες φορές, το αναμενόμενο ήταν οι samurai να ακολουθήσουν τον αφέντη τους στο θάνατο αντί να αντιμετωπίσουν την ατιμία του να ζήσουν ως samurai δίχως αφέντη. Σαραεπτά από τους 320 πολεμιστές του Asano, ωστόσο, αποφάσισαν να παραμείνουν ζωντανοί και να εκδικηθούν.

Με επικεφαλής τον Oishi Yoshio, οι 47 Ronin έδωσαν μυστικό όρκο να σκοτώσουν τον Kira, με κάθε κόστος. Φοβούμενος ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, ο Kira ενίσχυσε τις οχυρώσεις του οίκου του, προσθέτοντας σημαντικό αριθμό φρουρών. Οι ronin από το Ako παρέμειναν σε επιφυλακή, περιμένοντας να υποχωρήσουν τα μέτρα επαγρύπνησης του Kira.

Για να ξεγελάσουν τον Kira, οι ronin σκορπίστηκαν σε διαφορετικές περιοχές, αναλαμβάνοντας ταπεινές δουλειές ως έμποροι ή εργάτες. Ένας από αυτούς μάλιστα παντρεύτηκε μέλος της οικογένειας που έχτισε το αρχοντικό του Kira ώστε να έχουν πρόσβαση στα σχέδια.

Ο ίδιος ο Oishi άρχισε να πίνει και να ξοδεύει μεγάλα ποσά στις πόρνες, υποκρινόμενος πολύ πειστικά ότι είχε ξεπέσει εντελώς. Όταν ένας samurai από τη Satsuma αναγνώρισε τον μεθυσμένο Oishi να κείτεται στο δρόμο, τον χλεύασε και τον κλώτσησε στο πρόσωπο, σημάδι απόλυτης περιφρόνησης. Ο Oishi χώρισε τη γυναίκα του και την έστειλε μακριά του μαζί με τα μικρότερα παιδιά τους, για να τους προστατεύσει. Ο μεγαλύτερος γιος του επέλεξε να μείνει.

ΟΙ RONIN ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΙ

Καθώς το χιόνι έπεφτε στο έδαφος, το σούρουπο της 14^ης Δεκεμβρίου 1702, οι σαράντα επτά συναντήθηκαν για άλλη μια φορά στο Honjo, κοντά στο Edo, προετοιμάζοντας την επίθεσή τους. Σε έναν νεαρό ronin ανατέθηκε η αποστολή να πάει στο Ako και να διηγηθεί την ιστορία τους.

Οι σαράντα έξι πλέον, πρώτα ειδοποίησαν τους γείτονες του Kira για τις προθέσεις τους και στη συνέχεια περικύκλωσαν το σπίτι του αξιωματούχου, οπλισμένοι με σκάλες, πολιορκητικούς κριούς και σπαθιά.

Σιωπηλά, κάποιοι από τους ronin σκαρφάλωσαν στους τοίχους του αρχοντικού του Kira, και στη συνέχεια εξουδετέρωσαν και έδεσαν τους τρομαγμένους νυχτερινούς φρουρούς. Με το σινιάλο του τυμπανιστή, οι ronin επιτέθηκαν από την εμπρός και την πίσω πλευρά. Οι samurai του Kira που κοιμούνταν, έτρεξαν να πολεμήσουν ξυπόλητοι στο χιόνι.

Ο ίδιος ο Kira, φορώντας μόνο τα εσώρουχά του, έτρεξε να κρυφτεί σε μια αποθήκη.

Οι Ronin έψαξαν το σπίτι για μία ώρα και τελικά ανακάλυψαν τον αξιωματούχο ζαρωμένο στην αποθήκη, μέσα σε σωρούς από κάρβουνα.

Αναγνωρίζοντάς τον από την ουλή στο κεφάλι που είχε μείνει μετά το χτύπημα του Asano, o Oishi τον ανάγκασε να πέσει στα γόνατα και έδωσε στον Kira το ίδιο wakizashi (κοντό σπαθί) που είχε χρησιμοποιήσει ο Asano όταν διέπραξε seppuku. Σύντομα, ωστόσο, κατάλαβε ότι ο Kira δεν είχε το κουράγιο να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή με τιμή – ο αξιωματούχος δεν έδειχνε να θέλει να πάρει το σπαθί και έτρεμε από το φόβο του. Έτσι, ο Oishi αποκεφάλισε τον Kira.

Οι Ronin συγκεντρώθηκαν στην αυλή του αρχοντικού. Και οι σαράντα έξι ήταν ζωντανοί. Είχαν σκοτώσει περίπου σαράντα από τους σαμουράι του Kira, ενώ μόλις τέσσερις από αυτούς τραυματίστηκαν αλλά μπορούσαν να περπατήσουν.

Με το πρώτο φως της αυγής, οι ronin διέσχισαν την πόλη ως το ναό Sengakuji, όπου είχε ταφεί ο αφέντης τους. Η ιστορία για την εκδίκησή τους είχε διαδοθεί πολύ γρήγορα στην πόλη και τα πλήθη συγκεντρώνονταν για να τους επευφημήσουν.

Ο Oishi ξέπλυνε το αίμα από τον αποκεφαλισμό του Kira και παρέδωσε το σπαθί στον τάφο του Asano. Οι σαράντα έξι ronin στη συνέχεια κάθισαν και περίμεναν τη σύλληψή τους.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΚΑΙ ΔΟΞΑ

Ενώ το συμβούλιο του bakufu αποφάσιζε για τη μοίρα τους, οι ronin χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες και φιλοξενήθηκαν από οικογένειες daimyo – τις οικογένειες Hosokawa, Mari, Midzuno και Matsudaira. Οι ronin είχαν αναδειχθεί σε εθνικούς ήρωες χάρη στην προσήλωσή τους στον κώδικα του bushido, τη γενναιότητα και την αφοσίωσή τους. Πολλοί ήλπιζαν ότι θα τους δινόταν χάρη παρόλο που σκότωσαν τον Kira.

Ενώ ο ίδιος ο shogun μπήκε στον πειρασμό να φερθεί με επιείκεια, οι σύμβουλοί του δεν μπορούσαν να αποδεχτούν τέτοιες παράνομες πράξεις. Στις 4 Φεβρουαρίου 1703, οι ronin έλαβαν εντολή να διαπράξουν seppuku – μια ποινή που θεωρήθηκε περισσότερο έντιμη σε σχέση με την εκτέλεση.

Ελπίζοντας μέχρι τελευταία στιγμή σε αναστολή της ποινής, οι τέσσερις daimyo που είχαν υπό την εποπτεία τους τους ronin περίμεναν μέχρι που έπεσε η νύχτα, όμως η χάρη δεν ήρθε. Οι σαράντα έξι ronin, συμπεριλαμβανομένου του Oishi και του 16χρονου γιου του, διέπραξαν seppuku.

Οι ronin τάφηκαν δίπλα στον αφέντη τους στο ναό Sengkuji στο Tokyo. Οι τάφοι τους έγιναν άμεσα τόπος προσκυνήματος για τους πλημμυρισμένους με δέος Ιάπωνες. Ένας από τους πρώτους που τους επισκέφθηκε ήταν ο samurai από τη Satsuma που είχε κλωτσήσει τον Oishi στον δρόμο. Αφού απολογήθηκε, στη συνέχεια αφαίρεσε κι εκείνος τη ζωή του.

Η μοίρα του τεσσαροκοστού έβδομου ronin δεν είναι απόλυτα σαφής. Οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι όταν επέστρεψε, αφού είπε την ιστορία στην περιοχή καταγωγής των ronin, το Ako, ο shogun του έδωσε χάρη λόγω της νεαρής ηλικίας του. Έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματά του και στη συνέχεια ετάφη δίπλα στους υπόλοιπους.

Προκειμένου να κατευνάσει τη δημόσια κατακραυγή λόγω της ποινής που επιβλήθηκε στους ronin, η κυβέρνηση του shogun επέστρεψε τον τίτλο και το ένα δέκατο της γης του Asano στον μεγαλύτερο γιο του.

ΟΙ 47 RONIN ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Κατά την περίοδο Tokugawa, η Ιαπωνία διένυε μια ειρηνική περίοδο. Δεδομένου ότι οι samurai ήταν μια τάξη πολεμιστών και είχαν λίγες ευκαιρίες για μάχες, πολλοί Ιάπωνες φοβούνταν ότι η τιμή και το πνεύμα τους είχαν αρχίσει να φθίνουν. Η ιστορία των σαραντά επτά Ronin έδωσε στους ανθρώπους την ελπίδα ότι εξακολουθούσαν να υπάρχουν μερικοί πραγματικοί samurai.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ιστορία διασκευάστηκε για αμέτρητες παραστάσεις kabuki, κουκλοθέατρα bunraku, εκτυπώσεις με ξύλινο καλούπι και αργότερα για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Μυθιστοριοποιημένες εκδοχές της ιστορίας, γνωστές ως chushingura, εξακολουθούν να είναι πολύ δημοφιλείς ακόμη και σήμερα, καθώς πράγματι οι 47 Ronin αποτελούν ένα παράδειγμα του κώδικα bushido που το σύγχρονο κοινό μπορεί να μιμηθεί.

Άνθρωποι από όλον τον κόσμο ταξιδεύουν ακόμη και σήμερα στο ναό Sengkuji για να δουν το ταφικό μνημείο του Asano και των σαράντα επτά Ronin. Εκεί, μπορούν επίσης να δουν την πρωτότυπη απόδειξη που δόθηκε στο ναό από τους οικείους του Kira όταν πήγαν να ζητήσουν την κεφαλή του προς ταφή.

22/07/2017 0 σχόλια

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Ντοκιμαντέρ “Wing Chun”

από Blackbelt 16/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

16/07/2017 0 σχόλια

Featured ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Seppuku – Τελετουργική αυτοκτονία στην Ιαπωνία

από Blackbelt 12/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Το seppuku, επίσης γνωστό και ως harakiri, είναι μια μορφή τελετουργικής αυτοκτονίας που πραγματοποιούνταν από τους samurai και τους daimyo της Ιαπωνίας. Συχνά περιλάμβανε μια τομή στην κοιλιά με ένα μικρό σπαθί, το οποίο πιστεύεται ότι απελευθέρωνε αμέσως το πνεύμα του samurai στη μετά θάνατον ζωή. Σε πολλές περιπτώσεις, ένας φίλος ή ένας υπηρέτης χρησίμευε ως βοηθός και αποκεφάλιζε τελετουργικά τους samurai για να τους γλυτώσει από τον τρομερό πόνο της τομής στην κοιλιά.

Η λέξη “seppuku” προέρχεται από τις λέξεις setsu, που σημαίνει “να κοπεί”, και fuku που σημαίνει “κοιλιά”.

Ο βοηθός έπρεπε να είναι πολύ επιδέξιος με το σπαθί του για να επιτύχει τον τέλειο αποκεφαλισμό, γνωστό ως kaishaku, ή “αγκαλιασμένο κεφάλι”. Το τέχνασμα ήταν να αφήσει ένα μικρό κομμάτι δέρματος συνδεδεμένο στο μπροστινό μέρος του λαιμού, έτσι ώστε το κεφάλι να πέσει μπροστά και να μοιάζει σαν να πέφτει στην αγκαλιά του νεκρού.

Οι samurai πραγματοποιούσαν seppuku για διάφορους λόγους, σύμφωνα με το bushido, τον κώδικα συμπεριφοράς του samurai. Τα κίνητρα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν προσωπική ντροπή λόγω δειλίας στη μάχη, ντροπή για μια ανέντιμη πράξη ή απώλεια εμπιστοσύνης από ένα daimyo. Συχνά οι samurai που γνώριζαν την ήττα αλλά δεν πέθαιναν σε μάχη, μπορούσαν να αυτοκτονήσουν για να ξανακερδίσουν την τιμή τους.

Το seppuku ήταν μια σημαντική πράξη όχι μόνο για τη φήμη του ίδιου του σαμουράι, αλλά και για την τιμή και τη θέση ολόκληρης της οικογένειάς του στην κοινωνία. Μερικές φορές, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του σογκουνάτου Tokugawa, το seppuku χρησιμοποιήθηκε και ως δικαστική ποινή.

Ο daimyo μπορούσε να διατάξει τους samurai του να αυτοκτονήσουν για πραγματικές ή θεωρούμενες παραβάσεις. Ομοίως, ο shogun μπορούσε να ζητήσει από ένα daimyo να διαπράξει seppuku. Θεωρούνταν πολύ λιγότερο ντροπιαστικό να διαπράξει κάποιος seppuku παρά να τον εκτελέσουν, η τυπική μοίρα των καταδικασθέντων από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Η πιο κοινή μορφή seppuku ήταν απλά μια ενιαία οριζόντια τομή.

Μόλις γινόταν η τομή, ο βοηθός αποκεφάλιζε τον αυτόχειρα. Μια πιο οδυνηρή εκδοχή, που ονομαζόταν jumonji giri, αφορούσε τόσο την οριζόντια όσο και την κατακόρυφη τομή. Όποιος διέπραττε jumonji giri έπρεπε να περιμένει στωικά να πεθάνει από αιμορραγία, αντί να τον αποτελειώσει ο βοηθός. Είναι ένας από τους πιο επώδυνους τρόπους για να πεθάνει κάποιος.

Τα seppuku στο πεδίο της μάχης ήταν συνήθως γρήγορη υποθέση. Ο ατιμασμένος ή ηττημένος σαμουράι απλά χρησιμοποιούσε το κοντό σπαθί του ή το μαχαίρι για να ξεκοιλιάσει τον εαυτό του και στη συνέχεια κάποιος άλλος τον αποκεφάλιζε. Διάσημοι σαμουράι που διέπραξαν seppuku στο πεδίο της μάχης ήταν ο Minamoto no Yoshitsune, κατά τη διάρκεια του πολέμου Genpei (πέθανε το 1189), ο Oda Nobunaga (το 1582) στο τέλος της περιόδου Sengoku και ίσως ο Saigo Takamori, επίσης γνωστός ως ο τελευταίος samurai (1877).

Τα προγραμματισμένα seppuku, από την άλλη πλευρά, είχαν ένα πιο λεπτομερές τελετουργικό και μπορεί να οφείλονταν είτε σε δικαστική ποινή είτε σε επιλογή του ίδιου του samurai. Ο samurai έτρωγε ένα τελευταίο γεύμα, έκανε μπάνιο, ντυνόταν προσεκτικά και καθόταν πάνω στο ύφασμα που θα πέθαινε. Εκεί έγραφε ένα ποίημα θανάτου. Τέλος, άνοιγε το πάνω μέρος του κιμονό του, σήκωνε το μαχαίρι και κάρφωνε τον εαυτό του στην κοιλιά. Μερικές φορές, αλλά όχι πάντα, ένας βοηθός ολοκλήρωνε τη διαδικασία με ένα σπαθί. Είναι ενδιαφέρον ότι τα τελετουργικά seppuku εκτελούνταν συνήθως μπροστά σε θεατές, οι οποίοι έβλεπαν τις τελευταίες στιγμές του samurai.

Μεταξύ των samurai που πραγματοποίησαν τελετουργικό seppuku ήταν ο στρατηγός Akashi Gidayu κατά τη διάρκεια του Sengoku (1582) και σαράντα έξι από τους 47 Ronin, το 1703. Ένα ιδιαίτερα τρομακτικό παράδειγμα από τον εικοστό αιώνα ήταν η αυτοκτονία του ναύαρχου Takijiro Onishi στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για τον ιθύνοντα νου πίσω από τις επιθέσεις καμικάζι στα συμμαχικά πλοία. Αποτυπώνοντας την ενοχή που ένιωσε για την αποστολή 4.000 νέων Ιαπώνων στο θάνατό τους, ο Onishi διέπραξε seppuku χωρίς βοηθό. Χρειάστηκε περισσότερο από 15 ώρες για να πεθάνει από αιμορραγία. Το seppuku δεν αφορούσε μόνο τους άντρες όμως.

Οι γυναίκες της τάξης των samurai συχνά διέπρατταν seppuku, αν οι σύζυγοι τους τύχαινε να πεθάνουν στη μάχη ή αναγκάζονταν να αυτοκτονήσουν. Μπορεί επίσης να αυτοκτονούσαν αν το κάστρο τους πολιορκούνταν και ήταν έτοιμο να πέσει, ώστε να αποφευχθεί ο βιασμός τους.Για να αποφευχθεί μια κακή στάση του σώματος μετά το θάνατο, οι γυναίκες έπρεπε πρώτα να δέσουν τα πόδια τους με ένα μεταξωτό ύφασμα. Κάποιες έκανα τομή στην κοιλιά τους, όπως έκανε ένας άνδρας samurai, ενώ άλλες χρησιμοποιούσαν μια λεπίδα για να κόψουν τις φλέβες του λαιμού τους. Στο τέλος του πολέμου Boshin, μόνο από την οικογένεια Saigo είκοσι δύο γυναίκες προτίμησαν να διαπράξουν seppuku παρά να παραδοθούν.

12/07/2017 1 σχόλιο

ΙΑΠΩΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η ιστορία της hakama

από Blackbelt 12/07/2017

δημοσιεύτηκε από Blackbelt

Η hakama (袴) αποτελεί παραδοσιακό ιαπωνικό ένδυμα που αρχικά φορούσαν πάνω από το κιμονό τους oι άνδρες των ανώτερων κοινωνικών τάξεων. Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι απαρχές της hakama φτάνουν ως την εποχή Χεϊάν (794-1185), όταν οι γυναίκες της αυτοκρατορικής αυλής συνήθιζαν να φορούν κατάσαρκα, κάτω από το κιμονό τους, φαρδιές παντελόνες οι οποίες δένονταν με τρόπο παρόμοιο με τη σημερινή hakama. Αργότερα, κατά την ίδια περίοδο, οι άντρες άρχισαν να φορούν kariginu και suikan, που περιελάμβαναν και τα δύο φαρδιά παντελόνια που θύμιζαν φούστα. Στις αρχές της περιόδου Καμάκουρα (1185-1332), οι ιππείς που ανήκαν στην τάξη των πολεμιστών φορούσαν συνήθως hakama. Από τότε και μετά, η hakama διαδόθηκε στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις με διαφορετικά σχήματα, στυλ, χρώματα και υφάσματα, οπότε και ο αριθμός των πτυχών σε κάθε συγκεκριμένο τύπο hakama διέφερε. Αργότερα, η χρήση της hakama διαδόθηκε στις κατώτερες τάξεις των στρατιωτικών όπως για παράδειγμα στους πεζικάριους, οι οποίοι φορούσαν momohiki （股引) που ήταν πιο στενό στις γάμπες, καθώς και στον ευρύτερο πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένων των διανοούμενων αλλά και των εμπόρων. Οι άνθρωποι που εργάζονταν στα χωράφια φορούσαν πιο στενές εκδοχές hakama, τις οποίες αποκαλούσαν nobakama (野袴, hakama για το χωράφι).

Ο ολοένα και αυξανόμενος βαθμός εκδυτικοποίησης της Ιαπωνίας είχε ως αποτέλεσμα να περιοριστεί η χρήση της hakama μόνο σε επίσημες περιστάσεις (γάμους, κλπ.): εξακολούθησε να αποτελεί μέρος της συνήθους ενδυμασίας μόνο των ιερέων της σιντοϊκής θρησκείας και όσων ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες.

Η HAKAMA ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

Στις περισσότερες τέχνες του ko-budo (古武道, παραδοσιακές πολεμικές τέχνες δηλ. αυτές που δημιουργήθηκαν κατά την φεουδαρχική περίοδο της Ιαπωνίας, μεταξύ του 1192 και του 1867), καθώς και του gendai-budo (現代武道, σύγχρονες πολεμικές τέχνες) όπως το iaido, το kyudo, και το naginatado, όλοι φορούν hakama από την πρώτη ημέρα προπόνησης, γεγονός που ισχύει ακόμη και σήμερα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι σε πολλές από αυτές τις τέχνες, δεν φορούν παντελόνι στολής προπόνησης κάτω από τη hakama, θα ήταν πραγματικά αδιανότητο να εμφανιστεί κανείς στο dojo χωρίς να φοράει hakama. Πολυάριθμες προσωπικές μαρτυρίες από αξιοσέβαστους shihan αναφέρουν ότι πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν υποχρεωτικό να φορούν hakama όλοι οι μαθητευόμενοι στο Daito-ryu και το Aikido, ανεξαρτήτως ιεραρχίας (τότε τα δύο σύνολα δεν ήταν ξεχωριστά).

Ωστόσο, λόγω των αντίξοων συνθηκών της μεταπολεμικής περιόδου, φαίνεται ότι κάποιες σχολές αποφάσισαν να μην επιβαρύνουν τους φτωχούς μαθητές τους με το να βρουν/αγοράσουν hakama από τα πρώτα χρόνια της προπόνησης. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτό που ξεκίνησε ως διευκόλυνση, μετατράπηκε στη συνήθη χρήση και στη συνέχεια έγινε κανόνας, σε σημείο που η χρήση της hakama από “μη υποχρεωτική πριν το βαθμό του shodan” έφτασε “να φοριέται μόνο από το βαθμό του shodan και πάνω”. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ορισμένες σχολές, όπως για παράδειγμα η Yoshinkan, πήγαν ένα βήμα παραπέρα και φορούν hakama από το βαθμό του yondan και πάνω, ενώ σε ορισμένες σχολές ju-jutsu, αλλά και στο judo, φορούν hakama μόνο στις τεχνικές kata και τις τεχνικές με όπλα καθώς η χρήση της σε άοπλες τεχνικές και τεχνικές εδάφους έχει εγκαταλειφθεί.

Καθώς ο καιρός περνούσε, διαπιστώθηκε ότι η χρήση της hakama υποσυνείδητα συνδέθηκε με την ιεραρχική βαθμίδα. Δεδομένου ότι οι βαθμίδες των Dan είναι μια μάλλον πρόσφατη (1883) εφεύρεση του Kano Jigoro (1860–1938) που στη συνέχεια υιοθετήθηκε και από άλλες τέχνες όπως μεταξύ άλλων το Daito-ryu, το Aikido, το Iaido, και άλλες πολλές, θα ήταν εύλογο να θεωρήσουμε ότι η σύνδεση της βαθμίδας με τη χρήση της hakama ενδεχομένως πραγματοποιήθηκε την ίδια εποχή. Στην περίπτωση του Aikido αυτό έχει καταγραφεί σαφώς. Δεδομένων δε των στενών δεσμών μεταξύ των Ueshiba Morihei, Takuma Hisa, και Takeda Tokimune, κατά τη μεταπολεμική περίοδο, θα ήταν λογικό να πιστέψουμε ότι η σχολή Takumakai θα μπορούσε να έχει υιοθετήσει, αναφορικά με τη χρήση της hakama, μια πολιτική παρόμοια με αυτήν των άλλων ομάδων, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν κατέστη εφικτό να βρεθούν σχετικά στοιχεία γι’αυτό, ως προς τη σχολή Takumakai.

Ανεξάρτητα από την ιστορικότητα ή μη του συσχετισμού μεταξύ του ενδύματος και μιας συγκεκριμένης βαθμίδας, όταν κάποιος που ασχολείται με το Daito-ryu Aiki-jujutsu μπορεί να φορέσει hakama, θα μπορεί να αναλογιστεί επίσης πολλά πράγματα. Πάνω από όλα, ιστορικά, η hakama αποτέλεσε όντως ένδειξη της θέσης των ανώτερων τάξεων των samurai, επομένως κάποιοι ενδεχομένως να θεωρήσουν τη διάκριση μεταξύ των μαθητευόμενων με και χωρίς hakama ως μια επιστροφή στην κανονικότητα. Μια ερμηνεία που φαίνεται να έχει βαθύτερο νόημα είναι ότι το επίπεδο του shodan (初段), μακράν του να αποτελεί ένα τέλος αυτό καθεαυτό, στην πραγματικότητα μεταφράζεται ως “αρχική βαθμίδα”. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να υποθέσει ότι όταν ο μαθητευόμενος περάσει τις εξετάσεις για το shodan, τότε ξεκινά πραγματικά τη μελέτη του Daito-ryu. Ο όρκος που δίνει κανείς όταν φτάσει στη συγκεκριμένη βαθμίδα έχει παρόμοια σημασία. Κατά συνέπεια, η χρήση της hakama μπορεί να εκληφθεί ως εξωτερικό σημάδι ότι κάποιος έχει ενσωματωθεί πλέον πλήρως στη σχολή και ακολουθεί το μονοπάτι του Aiki. Για το λόγο αυτό, η hakama φέρνει στους Yudansha ένα αίσθημα ευθύνης και την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα, αντί να αποτελεί ένδειξη διάκρισης.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ HAKAMA

Αρκετές πολεμικές τέχνες αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο ότι κάθε πτυχή της hakama αντικατοπτρίζει μια ηθική αξία: στο σύνολό τους, οι αξίες αυτές διαμορφώνουν το ηθικό πλαίσιο του πολεμιστή.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΗΘΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΙΑΠΩΝΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

Το συγκεκριμένο σύστημα αξιών το οποίο διαπερνά τις ιαπωνικές κοινωνίες πολεμιστών είναι πιθανόν αποτέλεσμα της εισόδου του κινέζικου Κομφουκιανισμού και ιδιαίτερα του Wu-ch’ang (πέντε σταθερές), που αντιπροσωπεύει τις πέντε θεμελιώδεις αρετές που αποτελούν τη βάση της κοινωνίας:

1 Jen: κατανόηση, ενσυναίσθηση,

2 I: ευπρέπεια, κοσμιότητα

3 Li: τήρηση τελετουργικών και εθίμων,

4 Chih: διαίσθηση, σοφία,

5 Hsin: αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Αργότερα, ο φημισμένος Ιάπωνας ξιφομάχος Musashi Miyamoto (宮本武蔵, 1584-1645) υιοθέτησε αυτές τις αρχές και έγραψε σχετικά στο Βιβλίο των πέντε δαχτυλιδιών (Go Rin No Sho), αναφέροντάς τες ως εξής:

1 Jin: καλοσύνη, ευσπλαχνία,

2 Gi: αλήθεια και δικαιοσύνη,

3 Rei: ευγένεια,

4 Chi: σοφία,

5 Shin: πίστη.

Έκτοτε, οι αξίες αυτές υιοθετήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την τάξη των πολεμιστών από την εποχή Τοκουγκάουα (徳川幕府, 1600-1868) και έως την αποκατάσταση των Μέιτζι. Ωστόσο, το συγκεκριμένο σύστημα σκέψης φαίνεται να παρακμάζει όταν αρχίζει να εκλείπει η τάξη των πολεμιστών. Απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή της Δύσης και της κουλτούρας της, παρατηρήθηκε αναβίωση των αξιών αυτών κατά την εποχή Μέιτζι κυρίως μέσα από το βιβλίο του Ιάπωνα διανοούμενου Nitobe Inazō (新渡戸稲造): Bushido, η ψυχή της Ιαπωνίας. Στην πραγματικότητα, το βιβλίο αυτό, το οποίο συντάχθηκε αρχικά στην αγγλική γλώσσα, εισήγε για πρώτη φορά τις έννοιες αυτές στο δυτικό κοινό. Από τότε, φαίνεται ότι οι αρχές αυτές έχουν διαποτίσει (εκ νέου) τις σχολές πολεμικών τεχνών, ιδίως των σχολών gendai-budo.

12/07/2017 0 σχόλια

July 2017

Για αγωνιστικούς σκοπούς, το wushu χωρίστηκε σε επτά κατηγορίες:

Προέλευση του Osu

押し Oshi — “σπρώχνω” 忍ぶ Shinobu — “αντέχω”

押し Oshi — “σπρώχνω”
忍ぶ Shinobu — “αντέχω”